Zo lang als ik bezig ben met het volgen en bijdragen aan alternatieve nieuwsgaring – zo’n 15 jaar inmiddels – werd er door een aantal mensen gesproken over de New World Order. De Novus Ordo Seclorum, waar notabene op het Amerikaanse dollarbiljet aan wordt gerefereerd. Ook een aantal Amerikaanse presidenten noemden de NWO en New World Government in hun speeches. De wereld onder één globale heerschappij. In de tijd dat ik nog voor Zapruder Inc. schreef waren met name mensen als David Icke, Alex Jones en een aantal schrijvers – zoals Robin de Ruiter – diegenen die de aandacht vestigenden op deze onzichtbare elite die achter de schermen aan de touwtjes trok. Alle majeure gebeurtenissen in het recente verleden en in de toekomst zouden door hun toedoen en met hun toestemming gebeuren. Een oppermachtige cabal die de mensheid als een soort vee ziet dat gecontroleerd en tijdig gemolken moet worden. Een supermachtige groep mensen met een vreselijke agenda voor de mensheid.
Persoonlijk had ik altijd wel een beetje moeite met de kenschetsing van deze groep en hun dystopische agenda, maar veel feiten wezen er wel op dat er krachten aan het werk zagen die zich onttrokken aan het oog van de meeste mensen én de zichtbare macht van regeringen. Maar ik vond de NWO ook een beetje een Deus Ex Machina: een alles verklarend kwaad waar je alle ellende van de wereld aan kon ophangen zonder dat nu duidelijk werd wie het nu waren. Plus het reptielenverhaal dat o.a. Icke eraan koppelde riep bij mij weerstand op. Als deze groep mensen bestond, dan was publieke zichtbaarheid en directe betrokkenheid duidelijk niet hun modus operandi, zoals echte puppet masters betaamt. Mijn haat-liefde verhouding met deze theorie bleef bestaan, maar doordat ik anders naar de ontwikkelingen in de wereld ging kijken, werd het steeds moeilijker te ontkennen dat er daadwerkelijk een groep mensen was die de wereld als haar oester beschouwde en eeuwenlang een steeds strakkere wurggreep op de mensheid uitoefende. Door de huidige coronacrisis is het laatste restje twijfel bij mij compleet weg: de NWO bestaat, ze hebben een vreselijke agenda en we zitten vastgesnoerd richting Endgame.
Er bestaat wat spraakverwarring over het begrip New Word Order: sommigen bedoelen daarmee de (geopolitieke) verhoudingen tussen de machtsblokken in de wereld – denk aan de Westerse wereld / NAVO vs. de voormalige Sovjet-Unie. Anderen bedoelen met NWO een geheime laag die boven de geopolitieke spelers zit: de cabal, de Families en bloedverwanten die de wereld al eeuwen besturen voor en achter de schermen. Over deze laatste groep gaat het hier. Niet zozeer de personen, als wel het doel dat ze nastreven. Soms worden ze ook de Illuminati genoemd. Overigens hebben die twee begrippen wel zeker relatie met elkaar, alleen reikt de agenda van de NWO/Illuminati veel verder en langer. Er is door veel mensen veel geschreven over wie nu deel uitmaakt van de NWO en wie er nu allemaal aan de touwtjes trekken. De Rothschilds komen meestal daar als de über puppet masters uit, op de voet gevolgd door de koningshuizen uit Engeland en Nederland. Anderen noemen weer de Rockefellers en een hele trits aan andere high society bestaande uit adellijke families en industriële geslachten, zoals de Morgans, Russells en Warburgs. Hoe dan ook, het is voer voor eindeloze avonden aan obscure YouTube filmpjes, documentaires en uitgebreide verhandelingen op allerlei websites. Heb je zin in een avondje rabbit hole-en, zoek dan op New World Order en Illuminati. Succes verzekerd.
Op de specifieke personen wilde ik niet verder ingaan. Hoewel interessant en sommige onderwerpen zeker wel een legitieme achtergrond hebben, zijn er teveel zijwegen die afleiden en soms erg speculatief worden. De historie van de Rothschilds en hun bankenemperium is zeker de moeite van het bestuderen waard, want wie de geldstromen beheerst, beheerst de wereld. In dit geval zou je kunnen zeggen dat met hun bankensysteem en de globale dekking en ongrijpbaarheid die zijn wisten te bewerkstelligen, er eind 18e eeuw een begin is gemaakt met de NWO zoals we die nu kennen. De totale controle over geld middels het bankensysteem is een terugkerend item wat onlosmakelijk verbonden is met het uitrollen van een globale agenda. Los van de daadwerkelijke personen achter dit alles, gaat het mij meer over die agenda en wat deze inhoudt voor ons. Want dat er een agenda is, dat is wel zeker. Voordat we daar naartoe gaan, eerst wat broodnodige theorie om de mechanismen rondom de agenda beter te leren herkennen en begrijpen. Want die agenda kan niet zomaar doorgevoerd worden. Dat zou op teveel weerstand stuiten en dus gaat dat volgens bepaalde mechanismen en tactieken.
Uiteenzetting van het internationale bankenkartel van de machtige bankenfamilies met daarin centraal de Rothschild familie. De centrale banken zijn allemaal private banken die niet onder toezicht staan van de overheden. De controle en creatie van geld staat aan de basis van alle macht.
Hegeliaanse dialectiek als katalysator voor meer onderdrukking
Hoe chaotisch de wereld er ook uitziet op dit moment, er wordt op zeker aangestuurd op een transitie of een Great Reset, zoals het World Economic Forum het noemt (daarover later meer). Daar zijn volop directe maar ook veel indirecte aanwijzingen voor, waarbij je in het laatste geval moet leren kijken naar de tactieken die worden gebruikt om bepaalde ideeën op te leggen aan de massa. Vaak wordt er gebruik gemaakt van een versie van de dialectiek van Wilhelm Hegel, de Duitse filosoof die eind 18e begin 19e eeuw leefde. Zijn versie van de these – antithese – synthese wordt tegenwoordig vaak gebruikt om veranderingen door te voeren die op zichzelf op veel weerstand zouden stuiten of als onwenselijk gezien zouden worden. Om die veranderingen toch bij de massa erin te trechteren als ware ze een volvette foie gras gans, creëert men eerst een probleem (these) waardoor er veel angst, protest en een reactie (antithese) komt van de massa richting de leiders. Vervolgens komt dan de laatste stap in de vorm van een (voorgekookte) oplossing (synthese) voor het eerder gecreëerde probleem. Doordat het een in de perceptie ernstig probleem oplost, zal de acceptatie van die oplossing groter zijn. Ook al gaat die oplossing vergezeld van allerlei nadelen en inperkingen van vrijheden van de burgers. The end justifies the means.
Helemaal mooi wordt het wanneer alle drie de aspecten van deze dialectiek zorgvuldig geregisseerd worden, zodat ook de these en antithese een vooraf geregisseerd toneelstukje zijn. Een aantal useful idiots sluiten zich altijd wel aan voor wat extra legitimiteit. Zeker wanneer ze zich daarmee wat extra social credits kunnen toe-eigenen. Maar meestal zijn betaalde handlangers effectiever. Denk hierbij aan de BLM en Antifa protesten van de laatste tijd. Hoewel er wel degelijk maatschappelijke problemen zijn op het gebied van discriminatie op basis van ras en afkomst, is deze recente tegenbeweging een zorgvuldig georkestreerd toneelstukje van een aantal politici en ngo’s; met name de Open Society Foundation van George Soros. De echte onderliggende problemen van racisme en discriminatie worden niet bij de wortels aangepakt en leiden niet tot het oplossen van de issues die de demonstranten zeggen te willen veranderen. In dit geval lijkt de antithese een tussenliggend doel, namelijk ontwrichting van de maatschappij en juist meer raciale spanningen. Dit doet alleen maar vrezen voor de komende ‘oplossing’ hiervan.
De repressieve tolerantie van Marcuse
Om het toneelstukje van gecreëerde problemen die om een (verregaande) oplossing vragen, legitimiteit te geven, is het nodig dat men de schijn opwerpt dat de discussie hierover openlijk gevoerd kan worden. Zodra men de indruk krijgt dat de discussie wordt gestuurd doordat sommige dissidente stemmen of kritiek niet openlijk gehoord mogen worden, treedt er een vorm van opstand op die niet past in het actie/reactie/oplossing scenario van Hegel. Om de schijn op te houden laat men binnen een specifieke bandbreedte discussie ontstaan en dissidenten opstaan die de voors en tegen bediscussiëren over heersende maatschappelijke issues (these & antithese). Ook de politiek en media zullen zich in deze discussie mengen. Zo kan achteraf altijd gezegd worden dat er een fair maatschappelijk debat heeft plaatsgevonden waar voor- en tegenstanders de kans gehad hebben om hun stem te laten horen. Door tegengeluiden te kanaliseren kun je ze controleren. De Duits-Amerikaanse filosoof Herbert Marcuse (1898-1979) noemde dit repressieve tolerantie. Deze manieren van het beïnvloeden van de massa worden vaak in samenwerking met elkaar gebruikt, alles om te voorkomen dat men door heeft dat men vanaf het begin gemanipuleerd wordt. In de meeste gevallen hebben de media (MSM) hier in toenemende mate een bepalende rol in.
Bijzonder is hier wel dat deze schijn van open discussie de laatste tijd amper meer wordt opgehouden, door het steeds meer openlijk censureren en cancellen van tegengeluiden. Social media platforms als FaceBook, Twitter en ook LinkedIn censureren openlijk content van gebruikers die niet beantwoordt aan gangbare narratieven. Met name andere zienswijzen over de coronacrisis worden tegenwoordig – samen met de mensen die ze posten – gewoon van het platform afgegooid. Dit gebeurt ook naast minder zichtbare vormen van censuur en ondermijning, zoals de zogenaamde shadow ban en sinds kort ook de fact checking. Sowieso zijn de algoritmen van veel social media platforms zo ingericht dat ze een echoput vormen, waardoor je meer van hetzelfde krijgt. Geen balans. Alles voor de clicks. Het feit dat de schijn steeds minder opgehouden wordt en er openlijk censuur wordt gepleegd, is enerzijds verontrustend en anderzijds verhelderend; het is namelijk geen complot meer dat social media platforms niet meer (pretenderen) neutraal (te) zijn en er dus een bepaalde agenda dienen.
