Tag: propaganda

De Zes Fasen van het Kaltstellen

  door ,
Ghandi

Het stigmatiseren van mensen met een opvatting die afwijkt van de gangbare standpunten over een zeker onderwerp, is tegenwoordig niet van de lucht. In het huidige tijdperk van censuur en propaganda, bestaan er bepaalde narratieven. Wat afwijkt van die narratieven wordt vaak als suspect of onzin aangemerkt. Of erger: complottheorie. Of dit nu gaat over het klimaat, corona, migratie, MH17, president Trump of oorlogen zoals die in Syrië; het gaat om de onderwerpen waar onze mainstream media (MSM) eenzijdig over rapporteert. Eenzijdig als in ‘volgens één denkbare narratief’ zonder nuance of breder perspectief. Afwijkende en veelal kritische meningen van ‘de vrije denker’ zijn bedreigend voor een dergelijke narratief. Het zou de bevolking aan het denken kunnen zetten en zo verliest de MSM het vertrouwen van de burger. En in het ergste geval stort de narratief in elkaar. De MSM heeft zich steeds meer als poortwachter opgeworpen om narratieven zorgvuldig te regisseren en onwelkome visies daarop kalt zu stellen. Dit gebeurt vaak via een zestal fases.

Zoals Mahatma Ghandi ooit zei: First they ignore you, then they laugh at you, then they fight you, then you win. Dat zou een wenselijk scenario zijn als die uitkomst vast staat.

Fase 1: Negeren

Wat wij als tendens kunnen waarnemen in de behandeling van mensen met een kritische mening ten aanzien van een bepaald narratief, is dat zij in eerste instantie worden genegeerd. Ze krijgen geen podium in de media en er wordt niet naar een toelichting of onderbouwing van hun standpunten gevraagd. Alsof er een omerta heerst onder de MSM-journalisten.

Wanneer een afwijkende mening of theorie tractie krijgt onder een iets groter publiek, dan wordt het serieus. Er moet iets mee gedaan worden, want eenvoudigweg blijven negeren, is als een onbehandelde wond. Die gaat ontsteken. En stinken. Nu breekt een moeilijke fase aan voor de narratief controlerende machten zoals de MSM. Je wil nog steeds geen afwijkende berichten voor het voetlicht brengen, maar je wilt ook niet een inhoudelijk debat over het onderwerp. Het blijft immers een eenzijdige narratief die ondersteund moet worden, en de achilleshiel van een narratief is vrijwel altijd de inhoud. Een open en inhoudelijk debat moet zo lang mogelijk worden vermeden.

Fase 2: Ridiculiseren

The weapon of choice na de negeerfase om kritiek te smoren, is in veel gevallen het ridiculiseren van de betreffende vrije denker. Met een vileine ondertoon wordt geprobeerd de lachers, dus ook de believers van het narratief, op de hand te krijgen. Dit gaat in veel gevallen samen met het stigmatiseren van de vrije denker of inhoudelijk specialist. Zijn of haar achtergrond wordt ter discussie gesteld, er wordt twijfel gezaaid over de deskundigheid, en zijdelings worden fragmenten van het pleidooi uit verband getrokken. Een voorbeeld hiervan is Willem Engel, die kritisch is tegen de coronamaatregelen die onze overheid ons oplegt. Hij wordt geridiculiseerd in de media als dansleraar alsof hij geen verstand van zaken zou hebben. Hij heeft inderdaad een dansschool, maar wat veelal wordt weggelaten, is dat hij promovendus was in de biofarmaceutische wetenschappen en jarenlang wetenschappelijk onderzoek heeft gedaan. Nogal relevant gezien het thema. Een ander voorbeeld is de onderzoeksjournalist Max van der Werff, die zijn tanden heeft gezet in het MH17-dossier. Hij heeft al talloze onthullingen gedaan die de door de MSM geadopteerde Bellingcat narratief onderuithalen over de toedracht van de ramp. Zo heeft hij zelfs afgedwongen dat onterecht verdachte mensen niet vervolgd worden. Max is enige tijd geleden nog weggezet als “nuttige idioot” en “Kremlintrol” omdat zijn onderzoeksresultaten niet in de richting van Rusland wijzen.

Fase 3: Framen

Als ridiculiseren niet voldoende is, of het effect ervan is uitgewerkt en de vrije denker nog steeds publiek heeft, wordt de persoon in kwestie in een kwaad daglicht gezet en geassocieerd met het grote kwaad. De opvattingen van de persoon worden dan bijvoorbeeld vergeleken met extreemrechts. Het publiek wordt hier met een decennia-oude truc bediend die in de psychologie de identificatiereflex wordt genoemd. Dit is het verschijnsel dat ideeën en standpunten geïdentificeerd worden met de persoon of groep die ze uitdraagt. In dit geval wordt het echter omgekeerd toegepast. De lezer die de afwijkende standpunten van de vrije denker in eerste instantie plausibel vindt en open staat voor een debat hierover, wil zich niet identificeren met de persoon of groep waarmee zijn standpunten worden geassocieerd. Om een voorbeeld te noemen: Als Thierry Baudet een inhoudelijk standpunt heeft over energievoorziening, en hij wordt vervolgens als extreem rechts-populistisch geprofileerd in de media, dan deinst het publiek terug om Baudet’s standpunt te delen. Dit terwijl het standpunt op zich inhoudelijk valide kan zijn. Maar nee, men wil niet geassocieerd worden met extreemrechts.

Een ander voorbeeld is te vinden in de klimaatdiscussie. Een hype waarbij de massa wordt geprogrammeerd dat CO2 schadelijk is, wij als burger invloed hebben op het klimaat en het uitgangspunt dat een klimaat überhaupt niet veranderlijk mag zijn. Personen die zich sceptisch uitlaten over de klimaathysterie, worden weggezet als “klimaatontkenner”. Dit terwijl er meer dan voldoende wetenschappelijke onderbouwingen zijn dat antropogene (= hoofdzakelijk door de mens veroorzaakte) klimaatverandering geen exact gegeven is, maar een zwaar gepolitiseerde consensus. Toegegeven, fase 2 en 3 lopen soms in elkaar over en dat is in dit voorbeeld ook waar te nemen. Wat onderscheidend is, is de ondertoon die klimaatontkenner heeft. De toevoeging  “ontkenner” heeft een donkere ondertoon wegens het eerdere gebruik in “Holocaustontkenner”. Ook hier wordt misbruik gemaakt van de omgekeerde identificatiereflex.

Fase 4: Censuur

Als de voorgaande fasen niet hun werk gedaan hebben, zit er niets anders op dan de vrije denker of theorie te censureren. De aanwas van mensen die de alternatieve meningen en ideeën steunen moet gestopt worden. Anno 2020 begeven wij ons steeds vaker deze fase, gezien de geïnstitutionaliseerde censuur die wij waarnemen op mediakanalen als Youtube, Linkedin, Facebook en Twitter. Een voorbeeld hiervan is het schandaal rondom Obamagate. Wanneer je nu zoekt op #Obamagate op Twitter, tref je geen zoekresultaten aan, terwijl daar meermalen per minuut nieuwe tweets onder verschijnen. Ook onze MSM zwijgt in alle toonaarden hierover, terwijl dit enorm groot nieuws is. Minimaal van de orde Watergate Schandaal.

#Obamagate levert op Twitter geen enkel resultaat op. Dit terwijl er enorm veel over geTwitterd wordt. Pure censuur dus.

Fase 6: De heksenjacht

De laatste fase is er eentje waarvan ik hoop deze nooit mee te hoeven maken. Dit zou betekenen dat ook aan een aantal andere voorwaarden is voldaan. Een machtsgreep, buitenwerking stellen van de grondwet, de noodtoestand en alles wat er verder bij hoort zoals wij in de Kristalnacht hebben gezien. De vrije denkers die een bedreiging vormden voor de narratieven zijn vogelvrij en worden gearresteerd. Kaltgestellt. De grote angst hier, is dat er aan een aantal voorwaarden al is voldaan en andere in de maak zijn…

Fase 5: De provocatie

De oplettende lezer heeft al vastgesteld dat fase 5 en 6 zijn omgedraaid. Dit heeft een reden. De heksenjacht gaat pas van start na een grote gebeurtenis of een provocatie. Een rijksdagbrand, een 9/11, een kleurenrevolutie zoals Maidan in Oekraïene, of de situatie zoals wij die nu in Wit-Rusland zien. We noemen dit soort georkestreerde of ‘geholpen’ gebeurtenissen ook wel false flag operations. Hierbij worden schokkende gebeurtenissen, al dan niet geregisseerd of geholpen, gebruikt als excuus om draconische maatregelen in te voeren om herhaling van die gebeurtenis te voorkomen. Meestal luidt dit een inperking van burgerrechten en -vrijheden in die na het verstrijken van het gevaar nooit teruggedraaid worden. Tegenwoordig noemen we dit in newspeak het “nieuwe normaal”.

In het heden zien wij de eerste vier fases dagelijks om ons heen, bovendien over meerdere onderwerpen. Het is de vraag of fase 5 in werking treedt en daarmee fase 6. Dan zijn wij slechts een provocatie verwijderd van een gitzwart scenario.

Het vrije denken en de media – Deel 3

  door , ,
Censuur

De vorige twee delen (Deel 1 & Deel 2) zijn gewijd aan censuur, propaganda en de constructies en institutionalisering die worden toegepast door de overheden. Hierbij blijft de vraag openstaan: Welke agenda zit hierachter? Voor sommige onderwerpen ligt die vraag meer voor de hand dan andere. Dit geldt uiteraard voor iedere machinatie die wij in constructies en institutionalisering (legitimering) van mediabronnen kunnen herkennen. In dit derde deel over het vrije denken en de media wordt in de eerste plaats aandacht besteed aan een actueel onderwerp dat eenieder treft: Corona. Hoe kan het ook anders?

In het najaar van 2019 werd China en kort daarna de hele wereldbevolking geconfronteerd met een nieuw virus: Het SARS-CoV-2 ofwel het Coronavirus. Het bleek een zeer besmettelijk virus dat de luchtwegen aantastte, en als wij de berichten in de media moesten geloven, was het ook nog eens uitzonderlijk gevaarlijk. Toen binnen enkele maanden het virus in vrijwel alle uithoeken van de wereld opdook, kreeg het virus de status pandemie. De informatievoorziening die daarop volgde was beangstigend voor de burger, want er vielen veel slachtoffers, maar bovenal was de informatievoorziening soms tegenstrijdig en verwarrend.

Geneesmiddel of vaccin

In het tijdperk van een pandemie wordt naarstig gezocht naar een geneesmiddel of vaccin dat ons als wereldburger zou kunnen beschermen tegen de gevolgen van besmetting. Kort na de intrede van corona waren de grote farmaceutische bedrijven gestart met het ontwikkelen van een vaccin dat een preventieve werking zou hebben. Opvallend hierin was dat invloedrijke miljardairs als Bill Gates ten tonele verschenen met vurige pleidooien over de noodzaak van een vaccin. Inderdaad, niet een geneesmiddel, maar een vaccin. De eerste die de Holy Grail zou vinden, heeft letterlijk de wereld aan zijn voeten. Zonder twijfel kunnen wij vaststellen dat hier grote financiële belangen achter schuilgaan.

Vragen die dit oproept, leiden tot veel discussie. Staat de financiële druk die wordt uitgeoefend op de ontwikkeling van een vaccin niet de zoektocht naar een geneesmiddel (medicijn) dat curatief werkt in de weg? Vaccinatie heeft immers bekende nadelige effecten op de gezondheid. Zouden de investeerders in vaccins niet de overheden zelf moeten zijn in plaats van de nouveau riche miljardairs? Genoeg stof tot discussie en een aanloop naar de gebeurtenissen die volgden.

Al vroeg in het pandemische stadium van corona verschenen berichten in de media dat een circa 50 jaar oud malariamedicijn ook werkzaam is tegen Covid-1984. Diverse berichten van artsen die het middel hadden toegepast op besmette patiënten, rapporteerden hun succes. Voorbeelden van deze artsen zijn Vladimir Zelenko, Didier Raoult en de Nederlandse Rob Elens.

Huisarts Rob Elens sprak zich als eerste onomwonden uit over de werkzaamheid van hydroxychloroquine (HCQ) . Hij werd direct verguisd, maar krijgt steeds meer bijval uit de wetenschappelijke en medische hoek.

Noodzakelijk bij deze behandeling was behandeling in het vroege stadium van Covid-19 zou plaatsvinden, ongeveer in de eerste week dat de patiënt ziekteverschijnselen heeft. De zogenaamde ‘viral load’ is dan nog laag en de patiënt heeft dan nog niet de mogelijk zware symptomen. Daarnaast was het van belang dat dit medicijn, Hydroxychloroquine ofwel HCQ, werd vergezeld door zink en een antibioticum. Deze behandeling is inmiddels bekend onder de naam: Zelenko protocol. De patiënt krijgt de drie genoemde stoffen in pilvorm gedurende vijf dagen toegediend, en is vervolgens zo goed als genezen. De klinische resultaten waren verbluffend.

Constructies en institutionalisering

Over Covid-19 is de nodige propaganda waargenomen in de pers, en tevens een niet eerder in de moderne tijd waargenomen schaal van censuur. Veel berichten en YouTube filmpjes van artsen die pleitten voor het Zelenko protocol, werden direct verwijderd. Anderen pas nadat een zekere click drempel werd overschreden. Voor de iets meer dan gemiddeld geïnformeerde burger moet de desinformatie over Hydroxychloroquine zijn opgevallen.  Recent gebeurde dit bij een video van een aantal artsen die een persconferentie hielden

De inmiddels beruchte video waarin een aantal dokteren “America’s Frontline Doctors” in Washington D.C. hun mening gaven over de coronacrisis en hoe de medische wereld ermee omging. De video werd ruim 17(!) miljoen keer bekeken voordat ze door alle social media platforms werd geband. Ook werd hun website uit de lucht gehaald.

Interessant werd het, toen er een publicatie in het gerenommeerde medisch-wetenschappelijk tijdschrift The Lancet verscheen over een studie met HCQ op gehospitaliseerde patiënten. De studie was uitgevoerd door een bedrijf met kort voor deze studie slechts één medewerker: Surgisphere.

Er was gerommeld met data die niet openbaar werd gemaakt, positieve reviews over eigen werk werden geschreven op Amazon onder valse namen van medici, en naar later bleek, bestond Surgisphere uit één arts die al de nodige smet op zijn blazoen had, en enkele burgers, waaronder een professioneel naaktmodel. De snelheid waarmee de WHO haar verdere onderzoeken naar HCQ-behandelingen staakte, moet toch ook de nodige argwaan hebben gewekt, zeker gezien het feit dit is gebeurd op basis van het Surgisphere onderzoek. Na een storm van kritiek uit de medische wereld, werd het The Lancet iets te heet onder de voeten, en werd de publicatie van Surgisphere teruggetrokken. Het bedrijfje is inmiddels opgeheven.

Kort na het Surgisphere “onderzoek” verscheen een nieuwe studie in The Lancet over HCQ, dit keer uitgevoerd in het Verenigd Koninkrijk door het instituut Recovery. Ook deze studie was op uitsluitend gehospitaliseerde patiënten uitgevoerd, dus sowieso zinloos omdat het Zelenko-protocol voorschrijft om dit uitsluitend op patiënten toe te passen die in het eerdere stadium van de ziekte verkeren. Dit Recovery onderzoek bleek bovendien uit het handboek te komen van Josef Mengele, aangezien de patiënten een dodelijke hoeveelheid HCQ (twee gram binnen een etmaal) toegediend hadden gekregen.

Ook deze studie vond zijn weg naar The Lancet, waarna dit evenals eerder bij de Surgisphere studie, gretig werd overgenomen in de main stream media. Saillant detail hierbij is dat de Recovery studie mede werd bekostigd door Bill Gates. De man die gezien zijn investeringen een groot belang heeft bij de ontwikkeling van een vaccin, en des te minder bij een bestaand effectief geneesmiddel als HCQ.

Wat wij hier hebben waargenomen, is dat twee dubieuze studies met grote funding zijn uitgevoerd op een verkeerde toepassing van HCQ in zelfs levensgevaarlijke dosering. De resultaten van de studie vonden in zeer korte tijd hun weg naar een geaccrediteerd en respectabel medium: The Lancet. Vervolgens publiceerden de MSM massaal dat HCQ niet werkt, en staakte de WHO alle andere studies naar HCQ voor Covid-19. Het gevaar leek geweken voor de vaccinmakers.

In Deel 1 en Deel 2 is aan de hand van voorbeelden over de MH17- en OPCW-gebeurtenissen uiteengezet hoe propaganda constructies heden ten dage worden toegepast. De MSM heeft een impliciet geaccrediteerde bron nodig, in dit geval is The Lancet hiervoor gebruikt. The Lancet publiceert over het algemeen alleen onderzoeken van een zeker wetenschappelijk niveau. Uiteraard is The Lancet een commerciële onderneming, dus als er genoeg wordt betaald voor een publicatie, zal hier ook een onderzoek als dat van Surgisphere een kans maken. De bron van het eerste HCQ-onderzoek was ditzelfde Surgisphere. Had kort tevoren een start gemaakt in dit veld met groot budget, met een onderzoek dat de narratief ondersteunt dat de bedreiging van de vaccinatiebusiness moest stoppen. En via The Lancet zouden de resultaten hun weg wel weer vinden naar de MSM. Een handig soort ‘haasje over’ dat we steeds meer zien.

Zie je de parallel met Bellingcat dat twee dagen voor de MH17-ramp werd opgericht met veel geld?

Blijf jezelf goed informeren, en bovenal: blijf gezond!

Klik hier voor Deel 1
Klik hier voor Deel 2

Het vrije denken en de media – Deel 2

  door , ,
Propaganda en newspeak

In het eerste deel lazen we over de grondbeginselen van goede journalistiek en eerdere voorbeelden van propaganda en censuur. Ook een paar recente voorbeelden van bewuste manipulatie van nieuws en het gevaar van het eenzijdig belichten van bepaalde zaken. Toch blijft het moeilijk om kwaliteitsjournalistiek te onderscheiden van eenzijdige propaganda.

Bellingcat

Een levend voorbeeld hiervan is Bellingcat. Bellingcat is een online onderzoekscollectief dat door de Engelsman Elliot Higgins is opgericht als een bliksem bij heldere hemel op 15 juli 2014 met een enorm budget. Dit geld was voor het grootste deel afkomstig van de non governmental organisation (ngo) “Open Society” van George Soros. Tot 15 juli 2014 had Elliot Higgins een blog onder de naam Brown Moses waarin hij verslag deed van de oorlog in Syrië. Dit verslag deed hij op een specifieke en eenzijdige manier waarin de regering Assad beschuldigd werd van allerlei misstanden. De werkelijke achtergrond van die vreselijke oorlog, die nog altijd voort woedt, werd achterwege gelaten. Deze oorlog verdient een separaat artikel, waardoor er hier niet te ver over uit wordt gewijd.

De reden waarom de datum van oprichting hier wordt genoemd, heeft te maken met de omstandigheden waaronder Bellingcat werd opgericht. Enerzijds met veel geld, anderzijds met een opvallende timing: twee dagen voordat de MH17-ramp plaatsvond op 17 juli 2014. Direct na deze ramp, waar eveneens boeken over te schrijven zijn, publiceerde Bellingcat stelselmatig vondsten die de westerse narratief ondersteunden. De separatisten in Oost-Oekraïne hadden de MH17 met een BUK-raket neergehaald. Audio- en videomateriaal dat later gemanipuleerd bleek en van dubieuze afkomst was (namelijk van de Oekraïense geheime dienst SBU) werd als bron gebruikt. Telefoontaps van separatisten die bewerkt waren en voorzien van verkeerde data, dienden eveneens als bron om de separatisten als schuldige aan te wijzen. Nu is iedereen uiteraard vrij om te bloggen wat hij of zij wilt, maar wat er vervolgens gebeurde in onze media was zeer opmerkelijk. Iets dat wij als lezend publiek niet eerder hadden gezien in dit tijdperk. Onze MSM namen de onderzoeken en conclusies van Bellingcat vrijwel ongefilterd over in de ‘kwaliteitskranten’.

Niet alleen werden de conclusies overgenomen waarin grove aantijgingen stonden – terwijl er nog een onderzoek moest worden opgestart naar de toedracht – maar ook hun bron werd bewierookt. Bellingcat was “online investigative journalism van het hoogste niveau”. In 2019 kreeg Bellingcat zelfs de in de journalistieke wereld prestigieuze Machiavelliprijs. Op zijn zachtst gezegd dubieus, omdat Bellingcat er meerdere malen vreselijk naast zat, en dat was ten tijde van die uitreiking al bekend. Bellingcat werd op deze manier geïnstitutionaliseerd. Mensen waren gewend aan de bron en hierdoor impliciet geaccrediteerd. Als de MSM iets publiceerde met als bron Bellingcat, dan zat het wel goed. Wie echter zijn eigen onderzoek doet naar Bellingcat, weet inmiddels dat dit een propagandamachine is die bulkt van de leugens. Maar daar gaat het hier niet om, het gaat om de institutionalisering van een nieuwe, beïnvloedbare bron. Een bron voor propaganda die volledig naar de hand is gezet.

Een ander voorbeeld heeft eveneens te maken met de oorlog in Syrië. Ook hier heeft Bellingcat een uiterst dubieuze rol gespeeld in onder andere het OPCW-schandaal. Direct nadat de klokkenluiders met hun verhaal naar buiten kwamen, publiceerde Bellingcat een artikel waarin karaktermoord op de klokkenluiders werd gepleegd, en hun rol in het gifgasonderzoek geminimaliseerd. Kort daarna verschenen nieuwe OPCW-documenten die het Bellingcatverhaal volledig onderuithaalden, maar dit is echter niet het voorbeeld waar het nu om gaat.

The White Helmets

The White Helmets was voor de oorlog in Syrië een civiele hulpeenheid die verspreid over Syrië humanitaire steun boden aan de bevolking. Ze waren over het algemeen slecht geëquipeerd en droegen bovendien in werkelijkheid geen witte, maar rode helmen. Toen de gewapende jihadisten groeperingen moordend en plunderend door Syrië trokken, vond er een systematische genocide plaats. Het kalifaat moest worden gesticht door verschillende Al Qaeda en ISIS gelieerde stammen. Deze jihadisten zijn bewapend, getraind en gefinancierd door westerse mogendheden, waaronder Nederland. De werkwijze van deze jihadisten was bij binnenkomst van een nieuw dorp om eerst de politie en lokaal bestuur uit te schakelen. Vervolgens werden de kelen doorgesneden van de echte White Helmets (die met de rode helmen), en namen de jihadisten hun intrek in hun bureau en namen het materieel over. De nieuwe White Helmets werden, eveneens door het westen gefinancierd, in nieuwe kleding gestoken, waaronder de bekende witte helmen.

Onhutsende reportage door de fantastische Carla Ortiz die laat zien dat de White Helmets in Syrië een verlengde waren van ISIS en Al Nusra (Al Qaeda).

Deze Al Qaeda White Helmets zijn zonder uitzondering jihadisten, met als uitzondering dat zij ook een mediatraining hadden gevolgd. Zij hadden een taak, een specifieke functie: videoverslag doen vanuit door Al Qaeda gecontroleerd gebied van alle slachtoffers die werden gemaakt door het regeringsleger van Assad of door de Russen die Assad te hulp waren geschoten om de terroristen te verdrijven. De filmpjes met telkens dezelfde figuranten op dezelfde manier geschminkt en zelfs dezelfde lijken van waarschijnlijk de oorspronkelijke bewoners vonden hun weg naar ons acht uur journaal. De foto’s waarin een White Helmet met een babylijkje wegrende stonden op de voorpagina’s van onze kranten. Daarbij vergezeld van een verslag dat vanuit Al Qaeda-gebied was verstuurd naar het Syrisch Observatorium voor de Mensenrechten (SOHR). Een Brits mediakanaal uit het Britse Coventry, gerund door een ex-lingerieverkoper en veroordeelde jihadist die klaarblijkelijk vertrouwen had van al onze media. Alle verslagen van de gebeurtenissen in Syrië die door het SOHR werden verspreid, zijn ongefilterd als waarheid in onze pers gekomen. Ook hier speelde Bellingcat veelal een ondersteunende rol door met een pseudo-onderzoek de gebeurtenissen te bevestigen.

Aleppo, Syrië - privéfoto

Aleppo, Syrië in betere dagen (2010, eigen foto door JOATMON)

De vraagtekens bij deze informatiestromen kwamen, mede door onderzoek dat is gedaan door buitenlandse journalisten, uit bij deze bron en later ook bij de White Helmets zelf. Deze constructie van White Helmets-SOHR-MSM moest geaccrediteerd worden, maar hoe? Dit is mede gedaan door een Netflix documentaire over The White Helmets te maken en alsof dat nog niet genoeg was, werd deze propagandafilm nog bekroond met een Oscar. Zo zijn de White Helmets en SOHR geïnstitutionaliseerd als bron voor onze media. Zij gebruiken deze bronnen nog tot op de dag van vandaag.

Zo zijn er nog meer voorbeelden te behandelen die op zichzelf zoals gezegd een eigen verhaal verdienen. Ook de financiële stromen die erachter steken zijn interessant, maar voor nu is het genoeg om de constructies en het institutionaliseren van bronnen te behandelen. De MSM hebben over diverse onderwerpen, en daarmee eigenlijk in het algemeen, het vertrouwen in de neutraliteit van hun berichtgeving verspeeld. Je kunt er eenvoudigweg niet van op aan dat je een objectief verhaal voorgeschoteld krijgt. In toenemende mate is merkbaar dat mensen aan eigen nieuwsgaring doen door internationale en alternatieve media te lezen. Daarnaast vormen social media platforms zoals Twitter (al dan niet gecensureerd) een rijke bron aan informatie waarnaar verwezen wordt. De vraag of wij in Nederland (en waarschijnlijk West-Europa) een censuur- en propaganda mechanisme hebben, staat niet meer ter discussie. Dat is er. Punt. Dat deze zorgvuldig is georganiseerd, lijdt ook geen enkele twijfel. Dan rest er nog de vraag welke agenda dit dient. Hier zou ik per onderwerp een artikel aan moeten wijden. De hoofdlijnen en grote gemene delers worden dan wel zichtbaar. De specifieke doelen per thema zullen in nuances afwijken.

Moraal van het verhaal: informeer jezelf vanuit diverse bronnen. Don’t believe the hype.
Klik hier voor Deel 1

Het vrije denken en de media – Deel 1

  door , ,
Media & propaganda

De media en journalistiek hebben in een democratie zoals die waarin wij leven een essentiële rol. Het is de controlerende en validerende macht van onze politiek en instituties. Die rol is ze van oudsher toegedicht en hebben ze in bepaalde perioden in de moderne geschiedenis ook verdienstelijk vervuld. Hiermee heeft de Main Stream Media (MSM) een zeer belangrijk aspect verworven, namelijk het vertrouwen van de burger dat ze van de juiste informatie voorzien worden. Een journalist heeft een onderzoeksplicht, past alle in de opleiding geleerde normen toe zoals hoor en wederhoor. En bovenal: werkt kritische vraagstukken uit. Kritische vraagstukken die leiden tot meer inzicht op een onbevangen waarheid. Dit alles voor de lezer zodat deze er op kan vertrouwen dat zijn beeldvorming juist is. Of in ieder geval evenwichtig zodat die zelf het juiste beeld kan vormen.

Op de middelbare school heeft de grote meerderheid van de Nederlandse bevolking tijdens de geschiedenislessen geleerd welke kenmerken bij een totalitair regime horen als het gaat om het informeren van de bevolking, te weten censuur en propaganda. Censuur onttrekt essentiële informatie aan de lezer om een bepaald beeld te vormen van een situatie of standpunt. Propaganda versterkt een bepaalde narratief (een samenhangend verhaal om politieke ideeën overtuigend te presenteren), veelal door middel van halve waarheden of leugens. Het is een zeer beknopte samenvatting van de twee termen, maar voor nu is de essentie die ik wil benadrukken dat zij een belangrijke functie vervullen in het vormen van de perceptie van de lezer.

De nazi’s als grondleggers van massapropaganda

Joseph Goebbels, misschien wel de bekendste propagandaminister uit de geschiedenis, had een essentiële rol in de opkomst van nazi-Duitsland onder Adolf Hitler. In een tijdperk waarin het aantal informatiekanalen waardoor de burger zich kon laten informeren nog zeer beperkt was. Er waren congressen, de radio, bioscopen en de kranten, waarbij de kranten veel meer tijd hadden om artikelen te publiceren dan in de huidige tijd. Goebbels liet iedere maandag de redacteuren van de grote kranten op zijn ministerie bijeenkomen om zorgvuldig de berichtgeving qua vorm en inhoud door te spreken. Berichten over de collectieve vijanden werden doorgenomen, de positieve berichten over het Hitler regime en het nieuws van de oorlogsfronten werd gekleurd. Kortom, uitsluitend berichten die de narratief ondersteunden mochten worden gepubliceerd.

Jüde Suß, een van de meest controversiële propagandafilms ooit. Gemaakt in opdracht van opper-nazi Joseph Goebbels. De nazi’s waren enorm bedreven in het gebruiken van film voor hun propaganda.

Propaganda- en censuurmechanismen waren in de oude tijden minder complex dan ze tegenwoordig zijn. Momenteel leven wij in een tijdperk waarin de informatiebehoefte van de gemiddelde burger groot is, en het nieuws zijn weg in een zeer hoog tempo haar weg vindt naar het publiek. Kranten verliezen terrein door een alsmaar afnemende oplage, waarschijnlijk mede doordat het nieuws al door de burger is geoogst voordat de inkt droog is. Nieuwe mediakanalen zoals social media, RSS-feeds, maar ook de 24-uurs nieuwszenders zorgen voor een continue stroom aan informatie over wereldgebeurtenissen. Naast het “instant news”, is er nog altijd een behoefte aan journalistiek, waarvoor men kan terugvallen op journalistieke stukken in de kwaliteitsmedia die van oudsher nog een zeker vertrouwen genieten bij de lezers. De vorm waarin laat ik hierbij in het midden. Of dit nu papier of een online versie van kwaliteitskrant (what’s in a name) is, of een actualiteitenrubriek op de televisie. Men vertrouwt op onafhankelijke journalistiek en hier horen merknamen bij. NRC, Volkskrant, Trouw, NOS, Algemeen Dagblad, Parool, et cetera.

Zonder dat ik door het voorgaande de indruk wil wekken dat wij momenteel in een totalitair regime leven, is de kritische lezer van de Nederlandse media in de afgelopen jaren wellicht een aantal zaken opgevallen. Over bepaalde onderwerpen zijn de media vrijwel zonder uitzondering eensgezind in de berichtgeving. Over andere onderwerpen waarvan je zou verwachten dat deze op zijn minst nieuwswaardig zijn, nemen wij een collectieve zwijgzaamheid waar.

Onderwerpen als Rusland, Syrië, klimaatverandering, MH17, Trump en Corona worden door de MSM op vrijwel dezelfde manier beschreven in termen van goed en kwaad. Bijvoorbeeld het politiek brisante onderwerp zoals het vervalsen van een door forensisch experts opgestelde OPCW-rapportage over een vermeende gifgasaanval in Douma (Syrië) door het eigen management van het OPCW. Op basis van dit vervalste rapport vuurde de VS circa 40 kruisraketten op Syrië af. Compleet onrechtmatig en op basis van bewust vervalste informatie. Hierover is geen letter geschreven in onze mainstream media. Zelfs niet nadat twee van de betreffende forensisch experts van het OPCW als klokkenluiders een verklaring hierover aflegden middels een Youtube video.

Nadat de klokkenluider van het OPCW naar voren kwam, bevestigde emeritus MIT professor Theodore Postol in 2019 dat ook hij twijfelde aan het verhaal van het gebruik van chemische wapens door het regime van Assad.

Een ander voorbeeld van het doodzwijgen door onze MSM is Obamagate . Aan het eind van zijn presidentstermijn liet de Obama-administratie zijn politieke opponenten georganiseerd observeren door de FBI en NSA. Dit werd gedaan op basis van een rapport dat werd opgesteld door een freelance onderzoeker (Steele) in opdracht van en betaald door de democratische partij waar Obama uiteraard zelf lid van was. Het afluisteren en observeren van politieke opponenten is gebruikelijk in de VS, echter worden de namen van de betrokkenen altijd “gemaskt” ofwel vervangen door “*”. Het unmasken van namen mag uitsluitend door middel van een FISA warrant dat door een rechter moet worden goedgekeurd.

Deze goedkeuring vond echter plaats op valse gronden, namelijk een niet onderbouwd rapport dat was opgesteld door Steele. Daarnaast werden deze ge-unmaskte namen naar de media gelekt en zo verschenen de namen van onder andere de toekomstige veiligheidsadviseur van Trump, generaal Flynn, in The Washington Post en The New York Times. Ondertussen was er een grootschalig media offensief in gang tegen de toekomstige president en zijn campagneteam waarin Russische beïnvloeding van de verkiezingen werd gesuggereerd. Iets dat nooit bewezen werd en daarmee ongegrond verklaard. Obamagate is een politieke rel van minimaal de orde van grootte van het Watergate schandaal waar de geheime diensten en justitie als wapen zijn ingezet door een zittende president tegen zijn mogelijke opvolger en politieke opponent.

Wat deze twee voorbeelden gemeen hebben, is dat zij exemplarisch(?) zijn voor een narratief die onze MSM ogenschijnlijk onvoorwaardelijk steunt zonder beide kanten te belichten. Het Assad regime moet in een kwaad daglicht blijven door de indruk te wekken dat hij gifgas gebruikt tegen zijn eigen bevolking. En de Obama administratie – en daarmee de democraten – moeten voor de volgende presidentverkiezingen positief geprofileerd worden. Daarnaast diende het verhaal van Russische inmenging nog een tweede doel, namelijk het in een kwaad daglicht stellen van Rusland alsof zij de Amerikaanse presidentsverkiezingen hadden beïnvloed. Zelfs de bijvangst was van belang: Contact met Rusland onderhouden is een doodzonde.

Constructies en institutionalisering.

Het afbrokkelen van het vertrouwen in neutrale berichtgeving is al enkele jaren gaande. Wanneer dit precies begon, is mij niet bekend, maar met de opkomst van nieuwe persoonlijke apparaten als iPad en smartphone waarbij alternatieve bronnen onder de vingers zitten bij een heleboel mensen, heeft het vertrouwen in de loop der jaren een aantal deuken opgelopen. Mensen zijn kritischer en traceren de bronnen steeds vaker omdat deze ook toegankelijk zijn. De grote onderwerpen zoals hiervoor genoemd, hebben steun nodig. Er is een bron nodig die onbekend is voor het publiek, maar wel betrouwbaar genoeg oogt voor de MSM om berichtgeving op te baseren. Zo’n bron moet wel binnen afzienbare tijd tractie krijgen bij het grote publiek om betrouwbaar over te komen. Deze bron moet enerzijds binnen de invloedsferen van de schrijvers van de narratieven blijven, en anderzijds moeten deze bronnen als officieel en betrouwbaar worden aangemerkt. Hiermee winnen zowel de MSM als de bron zelf vertrouwen. Want daar draait het immers om: vertrouwen.

Klik hier voor Deel 2

Koude oorlog 3.0

  door ,

Vroeger hadden we andere angsten dan nu: niet jihad terroristen en gehypte virussen waren de boosdoener, maar de Russen. De Koude Oorlog was een zorgvuldig georchestreerde patstelling tussen Oost en West met een continue atoomdreiging boven de hoofden van de mensen. Na de Glasnost en Perestrojka van Gorbatsjov en de verbrokkeling van de Sovjet-Unie, was Het Rode Gevaar opeens een stuk minder dreigend. Maar als het aan onze MSM ligt richten we onze pijlen toch weer op Rusland. Zeker nu Vladimir Putin zijn heerschappij tot 2036 veilig lijkt te stellen. Een Koude Oorlog 3.0 dus. Een enorm gevaar voor ons land als je deze dame op de NPO radio moet geloven. Afgrijselijk eenzijdig, kinderachtig en neerbuigend zonder enige inhoudelijke tegenspraak van de radio hosts. Zo serieus neemt de MSM haar luisteraars dus.

Wie claimt dat Putin een leider is die niet met ijzeren hand regeert en nooit hard heeft ingegrepen in bepaalde kwesties, is blind. Sterker nog, iemand die beweert dat je een enorm land dat zo divers is eenvoudig kunt regeren zonder dat het verder uit elkaar dondert, is naïef. Na de implosie van de Sovjet-Unie lag de zorg met name bij alle kleine splinterstaatjes die ontstonden. Niet alleen omdat ze soms gerund werden door totale dictators, maar met name door het atoompotentieel wat er nog lag opgeslagen. Maar sinds die implosie zijn excessen door ‘rogue states’ uitgebleven. Nog een angst die geen bewaarheid is geworden. Daarnaast dreigt buitenlandse inmenging altijd aan de horizon door ‘Arabische lente’-achtige acties door Amerika of aan hen gelieerde ngo’s. Een Balkaniseringstactiek die al heel vaak is ondernomen.

What about Mike Pompeo..?

Als je de westerse MSM erop naslaat, dan staat Putin alleen voor 20 jaar onderdrukking en dictatuur. Russische media laat daar een ander beeld over zien, maar is natuurlijk compleet gecontroleerd volgens diezelfde westerse media. Waar helemaal niet naar wordt gekeken is de positie van Putin op de mondiale politiek en hoe gematigd die is vergeleken bij zijn Amerikaanse tegenstrevers. Rusland gaf uiteindelijk de doorslag in het verwijderen van de ISIS in Syrië, terwijl de Amerikanen deze terroristen juist in het zadel hielpen én hielden. Maar geen enkel woord van de MSM over het feit dat de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Mike Pompeo een hardcore evangelist is die oprecht gelooft in een Bijbelse apocalyptische “eind der tijden” verlossing van de wereld. Zijn invloed op de wereldpolitiek is vele malen schadelijker dan die van drie Putins bij elkaar. Een gevaarlijke gek die steeds gekker wordt. Maar daar hoor je de MSM niet over.

COVID-19(84) angstporno naar next level

  door ,

We zijn getuigen van een heel bijzondere tijd. In een onheilige kongsi met de Main Stream Media (MSM) neemt de overheid ons mee naar een soort surrealistische wereld die voor nuchtere mensen maar moeilijk te bevatten is. Nieuwe lockdown maatregelen staan voor de deur en het verplicht dragen van mondkapjes is nog maar een kwestie van tijd. Idem voor track & trace apps met uiteindelijk het vaccineren van alle burgers als voorlopig einddoel. Het bezoeken van festivals en events met veel mensen wordt straks een privilege dat alleen voorbehouden is aan De Gevaccineerden. We zien het langzaam opwarmen van de kikker in de pan met water en het kookpunt komt in zicht.

Toen we eerder dit jaar hoorden van de uitbraak van het COVID-19 virus in China, werd er in Nederland en de rest van Europa nog schouderophalend op gereageerd. Later, toen in de wintermaanden het virus in Europa landde nam de bezorgdheid wat toe, maar nog steeds spraken alle ‘experts’ en regeringsleiders van een soort griep die wel zou overwaaien. En toen begonnen de maatregelen en persconferenties van Rutte c.s. Het begon met flattening the curve, want we mochten niet teveel mensen tegelijk ziek laten worden. Maar het ziek worden werd toen niet als probleem gezien, want we zouden aansturen op groepsimmuniteit: als een bepaald deel van de bevolking mondjesmaat aan het virus blootgesteld zou worden, dan waren we als groep uiteindelijk veilig. De meesten zouden uiteindelijk alleen lichte klachten krijgen. Verder lag de focus op het beschermen van de ouderen. Kinderen waren veilig want die waren amper besmettelijk en konden er praktisch niet aan overlijden. Ons immuunsysteem zou de rest doen, want het was uiteindelijk een coronavirus: een virus waar we al zo lang als we weten mee te maken hebben en wat altijd later in het griepseizoen zijn intrede doet.

Maar toen werd er weer opgeschaald: we moesten zorgen dat de IC’s niet overbelast zouden raken. Onze IC-capaciteit was te beperkt (zeker als je ze vergeleek met die van Duitsland) en het virus was toch gevaarlijker dan we dachten. De eerder gepropageerde doemscenario’s van honderden duizenden doden alleen al in Nederland (en vele miljoenen in de wereld) dreigden aan de horizon. De viroloog werd opeens van een in een laboratorium weggeschoven nerd een graag geziene gast aan allerlei talkshowtafels. Iedere week kregen we opnamecijfers en sterftecijfers voor onze kiezen en de paniek was begonnen. Lockdown maatregelen, social distancing en thuiswerken werden de norm. Kinderen werden eerder na zware druk vanuit de angstige bevolking van de scholen weggestuurd, want er zou toch sprake zijn van gevaar. “De R1 moet omlaag”, opeens worden allerlei termen en zaken waar we zelfs in de zware griepseizoenen nooit van te horen kregen de onderwerpen die het nieuws domineerden. Dat de sterftecijfers na een paar maanden uiteindelijk zwaar achterbleven op de apocalyptische rekenmodellen die eerder gemaakt waren, werd niet besproken. En als iemand dat zou doen dan waren de ‘tegenvallende’ cijfers het bewijs van het strikte lockdown beleid. Een perfecte ketenredenering.

In 2018 kampten veel ziekenhuizen met een grote toevoer van patiënten en overvolle IC’s door het hevige griepvirus. Ik kan me niet herinneren dat destijds het landelijk nieuws daar toen bol van stond. Ook toen bleken de IC’s niet berekend op een crisis.

We gaan nog een stapje verder. Uit allerlei bronnen kwamen er steeds meer verhalen naar voren dat het zwaar gehypte verhaal misschien niet (helemaal) klopte. Informatie en experts die naar voren kwamen en openlijk twijfelden aan het officiële verhaal werden of doodgezwegen of simpelweg als complotdenker weggezet. Zowel publieke als commerciële media werkten opmerkelijk eenduidig samen om deze signalen actief uit de dagelijkse nieuwsstroom te filteren. Iedereen met een actieve internetverbinding en een basiskennis van zoekmachines gebruiken kon dit voor zichzelf waarnemen (helaas doen veel mensen dit nog steeds niet). Ook het feit dat er voor het eerst ‘handleidingen’ kwamen hoe mensen moesten denken en vooral hoe zij met andersdenkenden om moesten gaan, was een ongekend stukje propaganda dat ik zelden zag aan deze kant van de wereld. Zelfs in het onderwijs. Een bizar staaltje volksmennerij dat doet denken aan een Orwelliaanse DDR Stasi gedachtenpolitie. Een deel van de bevolking begint toch in opstand te komen en zet openlijk vraagtekens bij het overheidsbeleid. De sterftecijfers nemen steeds meer af en de regering reageert met versoepelingen om de bevolking wat koest te houden maar blijft waakzaamheid prediken met de “Tweede Golf” als Zwaard van Damocles. Ondertussen wordt de angst wereldwijd naar ongekend hoogte gestuwd door berichten uit landen waar het zogenaamd de hel op aarde is. Uiteindelijk vallen bijna alle sterftecijfers grotendeels mee en komen ze niet eens in de buurt van de eerdere doemscenario’s. In dat opzicht doet het denken aan de eerdere onjuist gebleken doemscenario’s van de varkensgriep en de Mexicaanse griep. Je zou zeggen dat zich hier een patroon aftekent waar wat van de leren valt…

De IC’s hebben amper coronapatiënten, dus het capaciteitsexcuus kan de prullenmand in. Sterftecijfers blijven dalen, de R1 gaat richting 0, de totale oversterfte blijft zelfs achter op die van het griepseizoen 2017-2018. De crisis lijkt bezworen. Maar nee, nu moeten opeens het aantal besmettingen terug gedrongen worden, want blijkbaar mogen mensen helemaal niet meer overlijden van de regering. En nu we in het onderste deel van de curve zitten en het griepseizoen goed en wel voorbij is, gaan de GGD’s als een malle testen. En nu worden we – na eerst de ziekhuisopnames, de IC-opnames en de vervolgens de sterftecijfers – overspoeld met berichten over hoeveel besmettingen er zijn. Er wordt echter helemaal niet gezegd of deze mensen symptomen hebben, ziek zijn, hoe ziek ze zijn en hoeveel mensen er uiteindelijk aan bezwijken. Puur besmettingen. Op basis van een test waarvan bekend is dat er serieuze kanttekeningen zijn wat betreft valse positieven. We krijgen alleen exacte aantallen voor de kiezen, maar de percentages van aantal besmette mensen blijft handig achterwege. Dat ligt namelijk tussen de 1 à 2%. Ja, slechts 1 of 2 mensen per honderd komt positief uit de tests. En dan weten we nog niks over hoe het met die mensen gesteld is. Cijfers die onvolledig zijn of zonder enige context gepresenteerd worden zeggen precies niks. Enige logische conclusie: ze worden enkel en alleen gebruikt om de mensen angst aan te jagen, niet om ze te informeren. Twijfel rondom deze cijfers wordt niet besproken, dat betekent dat je er geen volwassen keuze over kan maken.

Iedere dode lijkt er een teveel, totdat men zich realiseert dat er ieder dag mensen overlijden en de dood bij het leven hoort. Het feit dat er bijna een half miljoen mensen jaarlijks aan malaria wereldwijd overlijden haalt zelden het nieuws. Bijna net zoveel als COVID-1984 in dit jaar en dan ook nog in een veel beperkter gebied. Daarbij komt dat deze ziekte voor een groot deel jonge kinderen treft, terwijl corona hoofdzakelijk hoogbejaarden het laatste zetje geeft in combinatie met andere reeds aanwezige levensbedreigende aandoeningen (comorbiditeit). De overheid lijkt de natuurlijke gang van het sterven te willen verbieden, vooral bij ouderen. Misschien dat dit ook in de nieuwe coronawet opgenomen kan worden. Ons bestaan bestaat uit leven met virussen, infecties en bacteriën, het is cirkel van het leven. Dus moeten we (leren) leven met influenza, rhinovirussen (ook wel verkoudheid genoemd) en ook coronavirussen. Dat doen we al duizenden jaren en de beste bescherming daar tegen is ons immuunsysteem. Een fantastisch werkend mechanisme dat door honderden en zelfs duizenden jaren is fijngeslepen. En je kunt dit immuunsysteem zelfs helpen door gezond te leven, regelmatig te bewegen en goed op jezelf te letten. Geen vaccin voor nodig.

Er is nog veel dat we niet weten over de coronacrisis. Eerdere datamodellen en voorspellingen worden dagelijks ingehaald door reallife data, maar inmiddels lijkt het onbegonnen werk om daar de juiste conclusies uit te trekken. Kunnen we straks nog cijfermatig het onderscheid maken tussen een ‘echte’ tweede golf doden door corona en mensen die overlijden doordat zorg voor andere ziekten en aandoeningen ze eerder in het jaar ontzegd is? Of scharen we straks alles maar onder de noemer ‘coronadode’? Politiek en commerciële belangen hebben zich namelijk sterk naar voren gedrongen in dit verhaal, wat nu niet bepaald de beste basis is voor wetenschappers om hun werk objectief te doen. Daarnaast is de politiek absoluut niet bezig met het debat over te voeren beleid op een open en democratische wijze te voeren: er wordt duidelijk gestuurd op een eenzijdige narratief, tegenspraak wordt rücksichtslos en zonder wederhoor onderdrukt. Er wordt niet breed gekeken naar de implicaties van beperkende maatregelen en de effecten die ze hebben op de korte en lange termijn. Wat betekenen de genomen maatregelen zelf voor de gezondheid en uiteindelijk sterftecijfers op termijn? Welke afwegingen mag je maken als je spreekt over het verlengen van levens versus het slopen van je economie, zorg en maatschappij? Wie gaan daar allemaal over en vinden we daarin bepaalde meningen belangrijker dan andere? Welke keuzevrijheid blijft er straks nog over de burger? Die discussies worden absoluut niet gevoerd en de media stelt daar ook niet de juiste kritische vragen over. Wat er overblijft is een verstikkende orgie van angst en newspeak waarin de burger als gewillig vee bijeen gehouden wordt. Rijp voor de slacht?