Tag: media

The Cult of Covid

  door , ,

Nu de MSM ons bedelft onder de jobstijdingen van de “tweede golf” zien we intussen een andere bijzonder fenomeen opdoemen. De tegenstellingen tussen de mensen die kritisch zijn over de coronamaatregelen van de overheid en eigenlijk zeggen dat er weinig aan de hand is, staan meer dan ooit lijnrecht tegenover de mensen die blijven vasthouden aan het gevaar dat COVID-1984 zogenaamd betekent voor de volksgezondheid. Waar men in het begin van de crisis nog riep dat de ‘pandemie’ het volk zou verenigen, lijkt die ze nu meer dan ooit te verdelen. Naarmate de bewijzen zich opstapelen dat het coronavirus niet dodelijker is dan een flinke griep en dat er geen sprake is van een tweede golf, zien we de overheid in overdrive gaan met meer beperkende maatregelen en repressief optreden. In het kielzog daarvan zien we de MSM als een geoliede propagandamachine structureel elke kritiek op dit beleid negeren of wegzetten als complottheorie. Wie niet instemt en meedoet is gek en eigenlijk onmenselijk, want die zorgt ervoor dat anderen ziek worden en het volk moet bukken onder de draconische maatregelen.

Het lijkt er steeds meer op dat mensen, die coûte que coûte vasthouden aan de gedachte dat corona als ziekte een reële bedreiging is voor onze maatschappij, een geloof aanhangen. Of deel uitmaken van een cult. Immers, om zo vast te kunnen houden aan het beeld dat corona als ziekte een gevaar is voor de samenleving tegen alle wetenschappelijke bewijzen en toenemende oproepen van medici en onderzoekers in, vraagt om een blind vertrouwen zoals je dat vindt onder gelovigen. De vraag die meteen bij mij opdoemt is: waarom? What’s in it for them? Wat halen de coronagelovigen die anderen de les menen te moeten lezen over mondkapjes – die bewezen niet werken – en social distancing en lockdowns – die bewezen niet werken – nu uit hun fanatieke vasthouden aan de narratief van de overheid? Welk deel van hun wezen wordt zo gestimuleerd  dat ze zo fel tegen anderen in willen gaan en feiten niet onder ogen willen zien? Of is er iets anders aan de hand?

https://twitter.com/OnkelJurgen/status/1324199821528473600?s=20

De mondkapjesterreur wordt door gewone burgers zelf prima in stand gehouden. Daar hebben ze geen overheid voor nodig.

The Devil You Know

Het kamp van de sceptici probeert met steeds meer wetenschappelijke en cijfermatige onderbouwing de covidgelovers ervan te overtuigen dat we afsnellen op een enorme humanitaire ramp, als we doorgaan met de nutteloze en gevaarlijke maatregelen die alleen maar tot meer slachtoffers gaan leiden. Maar het lijkt hoe meer feiten men presenteert, hoe dichter de deur op slot gaat en hoe meer hun standpunt verhardt. Recent werd dit mooi in beeld gebracht tijdens een talkshow waar columniste Angela de Jong mocht opdraven tussen een arts en een econoom. Haar gebrek aan kennis probeerde ze maskeren met een soort emo-terreur door “vanuit haar gevoel te spreken”. Toen ze vervolgens fijntjes erop werd gewezen dat haar angsten – en daaruit volgende conclusies – op verkeerde feiten bleken te rusten, zag je een prachtige verontwaardiging op haar gezicht aftekenen. Hoe durfden deze mannen háár eigen geïnternaliseerde en gecultiveerde emotie (angst), waar ze zo graag mee koketteerde, nu helemaal aan gruzelementen te gooien met hun ‘feiten’? Feiten schmeiten! Of haar verontwaardiging als volleerd MSM-lakei nu gespeeld was of niet, haar houding typeerde wel perfect de houding die heel veel Nederlanders nog hebben. Corona is hún angst, hún geïnternaliseerde lijden en kom daar niet aan met je feiten en onderbouwingen! Blijkbaar is de duivel die je kent beter dan de onzekerheid die twijfel aan de officiële narratief met zich meebrengt.

Het gênante optreden van MSM-shill Angela de Jong bij het programma Op1. Let vooral op de verongelijkte houding en lichaamstaal waarmee ze aangeeft niet open te staan voor welke vorm van kritiek dan ook. Niet bepaald handig voor iemand die zich journalist noemt

We zien dit fenomeen vaker terug: mensen die liever vasthouden aan de ellende en het lijden dat ze kennen dan dat ze open staan voor een nieuw perspectief wat mogelijk geen ellende en lijden met zich meebrengt, maar wel mentale onzekerheid door het vooruitzicht van een mogelijk nieuwe angst. Men prefereert dan vaak de ellende waarmee men vertrouwd is geraakt door de jaren heen. Ook hebben veel mensen moeite met het verlaten van een paradigma dat ondertussen een deel van hun persoonlijkheid is geworden: kom je aan corona, dan kom je aan hun. Mensen houden graag vast aan hun stokpaardjes en komen liever niet terug op hun overtuigingen.

Als we ons nou afvragen wat de huidige crisis deze mensen nu oplevert, dan tekent zich een tegenstrijdig beeld af. Ja, corona beperkt de bewegingsvrijheid en creëert bij sommigen angst, maar het geeft ook structuur met zijn strenge regels, determinisme en fatalisme. En dus ergens ook een bepaalde ‘veiligheid’, hoe morbide ook. De overheid geeft immers aan dit voor de veiligheid van de bevolking te doen. Corona ‘verbindt’ want men voelt zich verbonden in een gezamenlijke strijd. En corona heeft een element van menslievendheid in zich – de zorg voor zwakkeren – wat een van de sterkste elementen is van dit geloof. Mensen voelen zich dan goed over zichzelf. Social media versterkt dit, want wat is er nu mooier dan uitventen hoe begaan je bent met de medemens. Inclusief selfie met mondkapje op en een rode O in je Twitter handle. In deze tijd zie je de social justice warriors (sjw) als winterklokjes uit de grond schieten om hun deugstatements over corona te uiten. Ben je pro-corona dan zit je aan de goede kant van het gelijk.

Religie, bijgeloof of cult?

Hoewel de mogelijkheid van een pay-off bij sommige mensen bestaat, is dit uiteindelijk een situatie die niemand prettig vindt. Er lijkt wat anders aan de hand. Als we er anders naar kijken dan heeft het gedrag van veel mensen meer gemeen met het groepsgedrag wat we tegenkomen in cults. Dit gedrag wordt veroorzaakt door het stelselmatig afbreken van het eigen denkproces door middel van angst en terreur. De instructies die mensen van de overheid krijgen zijn vaak tegenstrijdig en hebben niet als doel mensen een bepaalde kant op te sturen, maar om ze te destabiliseren en uiteindelijk murw te maken. Doordat mensen de tegenstrijdige maatregelen niet meer kunnen volgen, geven ze zich over en vertrouwen maar in de autoriteit van hun leiders. Vervolgens compenseert hun geest met een eigen narratief die vervolgens makkelijk te sturen is. Deze mensen zitten in een cult zonder het te weten.

Om mensen te controleren worden brain washing en mind control vaak toegepast. Deze termen worden vaak door elkaar gebruikt. Brain washing wordt vaker geassocieerd met dwang en misbruik om het gewenst gedrag af te dwingen, terwijl mind control meestal op vrijwillige basis en ongemerkt door het slachtoffer wordt geaccepteerd. Die laatste manier van beïnvloeding vinden we meestal in cults terug, waar de ‘leden’ geloven dat ze hun eigen beslissingen maken en niet gemanipuleerd worden. Ook intelligente mensen vallen er doorgaans aan ten prooi. Dat verschil wordt belangrijk wanneer je de brainwashing of mind control ongedaan probeert te maken: bij brain washing is het slachtoffer zich bewust van de manipulatie van zijn vijand, terwijl de persoon die beïnvloed is door mind control denkt dat een vriend of vertrouweling hem of haar bijstond. Hij kan er bij die persoon niet in dat de persoon (of het instituut) dat hij vertrouwde hem kwaad wilde doen en van hem wilde profiteren. Veel mensen kunnen zich niet voorstellen dat de overheid hen bewust kwaad zou doen. Er treedt dan cognitieve dissonantie op.

Als we kijken naar welke technieken gebruikt worden om mensen te manipuleren, komen we de volgende vaak tegen:

  • Isolatie: mensen worden in toenemende mate geïsoleerd van hun omgeving en andere mensen en meningen. Ze krijgen met name hun informatie toegediend via kranten en TV wat ze bevattelijker maakt voor de propaganda van de overheid. De uitwisseling van meningen via social media wordt steeds meer gecontroleerd en gefilterd op ongewenste meningen.
  • Afhankelijkheid en angst: het continu bombarderen met angst door de focus hoofdzakelijk te leggen op afschrikwekkende beelden, grote getallen die zonder context worden gebracht – besmettingen en ziekenhuisopnames – zorgen voor toenemende angst. Ook kan men de cijfers en maatregelen die vervolgens genomen worden niet goed duiden. Men gaat zich daardoor afhankelijk opstellen richting de overheid die zegt voor de burgers te zorgen, waardoor je een relatie krijgt als tussen een misbruiker en zijn slachtoffer. Er treedt een soort verstoorde ouder-kind relatie op, waardoor de afhankelijkheid richting de “machtige en alwetende ouder” sterker is dan de eigen mening.
  • Aanpraten van schuldgevoel: bij deze techniek geloven de slachtoffers dat ze de straf of strenge maatregelen die ze opgelegd krijgen ook verdienen. Ze zijn zelf verantwoordelijk voor hetgeen hen overkomt, niet de ‘strafgever’. De lockdown maatregelen zijn hier een mooi voorbeeld van: mensen geloven dat ze zelf schuldig zijn aan de verspreiding van het virus door hun “onverantwoordelijke” gedrag. En anders wijst de overheid wel een schuldige partij aan (studenten, feestvierende mensen). De mensen vinden dan ook dat ze de maatregelen verdiend hebben. Hun woede richt zich vervolgens op diegenen die zich niet aan de regels (wensen te) houden. Dit zorgt weer voor meer onderlinge verdeeldheid.
  • Emotionele manipulatie: Misschien wel het meest gebruikte en efficiënte middel op dit moment. Hierbij worden de mensen verantwoordelijk gehouden voor de veiligheid van anderen. Kinderen wordt ingeprent dat ze verantwoordelijk zijn voor het leven van opa en oma. Het neemt aan de ene kant de verantwoordelijkheid van sommigen weg en doet die er bij anderen bij. Een compleet onhoudbare situatie op den duur.

Deze beïnvloedingstechnieken worden in combinatie met elkaar gebruikt samen met repressie van de overheid en de eenzijdige propaganda van de media. Voor veel mensen is het ondenkbaar dat de overheid hen bewust kwaad zou doen door de boel zo te manipuleren, maar die stelling lijkt te zwart-wit om zo te bezien. Bewust kwaad doen impliceert doelgerichte intentie, maar duidelijk is dat de maatregelen nu het land meer kwaad zullen doen dan goed.

Overgelopen KGB directeur Yuri Bezmenov legt in een aantal stappen uit wat volgens hem nodig is om een land en haar bevolking ideologisch en mentaal te slopen. Dit filmpje dateert – hoe toepasselijk! – van 1984.

Volksaard of systemische programmering?

Als we terugkijken naar de recente geschiedenis dan zien we dat Nederlanders al decennialang geprogrammeerd lijken te zijn door een verzorgingsstaat die in alles voorzag en alles netjes regelde. De verzuiling van na de oorlog zorgde ervoor dat alles overzichtelijk was, van kerk, vakbond, politieke partij tot omroep en school. Alles paste in elkaar en gaf een met de beschermende hand van Vadertje Staat de veiligheid en rust die het door de bezetting getraumatiseerde land zo hard nodig had. Maar eigenlijk is Nederland nooit haar oorlogstrauma kwijt geraakt. Nu dat het land ontzuild is en de boel steeds meer uit elkaar valt, komen deze trauma’s weer hard naar boven. De eenheid en gemeenschapszin om een uit de bocht vliegende overheid tot de orde te roepen ontbreekt en men valt gedwee in het gelid. Men vervalt in oud gedrag…

Nu we op meerdere fronten met crises te maken hebben – angst voor een pandemie, een imploderend zorgstelsel, een ineenstortende economie en een onbetrouwbare overheid – weten mensen niet meer waar ze het moeten zoeken. Daarom houden ze vast aan hetgeen dat ze kennen. Ondertussen zijn ze letterlijk het lijdend voorwerp van een gruwelijk sociaal experiment waarin volgzaamheid centraal staat. Door de niet aflatende angstporno van de overheid en MSM weten de meesten niet meer hoe ze het onderscheid moeten maken tussen de stortvloed aan – vaak tegenstrijdige – informatie. Naast de chaos die de corona narratief met zich meebrengt spelen er ook allerlei andere polariserende thema’s, zoals de discussies over gender, immigratie en discriminatie van gekleurde mensen. De veelheid aan onderwerpen en het ontbreken van een goed maatschappelijk debat over deze issues zorgt voor extra chaos en onderlinge verdeeldheid.

Een aantal kranten ten tijde van de bezetting door nazi-Duitsland. Vanuit de bezetter werd kranten gedicteerd welke propagandaberichten ze over moesten nemen. Illegale verzetskranten brachten het nieuws dat het volk niet mocht lezen. Parallellen tekenen zich weer af (oorlogsmuseum Overloon, eigen foto, JTMN 2020)

Naast de eenzijdige informatievoorziening die de narratief moet versterken, worden we ook geprogrammeerd met een nieuw soort vocabulaire. De taal die de overheid gebruikt in haar coronapropaganda is er puur op gericht om mensen angstig en volgzaam te houden. Orwell had dit prachtig geïllustreerd in zijn dystopische klassieker 1984 onder de noemer “newspeak”. Door de taal te manipuleren en te beperken tot de leidende narratief zorg je er voor dat mensen het vocabulaire ‘afleren’ om het over ‘subversieve’ onderwerpen te hebben. Het klinkt gezocht, maar taal is een zeer krachtig middel om de publieke opinie te beïnvloeden.

Als je goed oplet zie je dit ook terugkomen in de persconferenties van Rutte en De Jonge. Er wordt veel gebruik gemaakt van een soort oorlogsretoriek met termen die ons eraan willen herinneren dat we in een apocalyptische strijd aanbeland zijn. Ook hier is het doel om angst aan te jagen, terwijl de-escalerend taalgebruik altijd de voorkeur heeft in een crisissituatie.

Fragment van Orwell’s 1984 waarin het fenomeen Newspeak wordt geïntroduceerd.

Terug naar de mondkapjes. De controverse over het dragen van mondkapjes is een duidelijke aanwijzing dat het hier niet meer gaat om veiligheid of bescherming tegen het virus. Zelfs de overheid, RIVM en OMT geven aan dat ze geen bescherming bieden, maar dat ze een gedragsmaatregel zijn; ze zouden ons bewuster moeten maken van het gevaar dat we lopen. Los van de medische risico’s die langdurige dragen van mondkapjes met zich meebrengen, is het idee van een overheid die een gedragsexperiment uitvoert op haar burgers pervers. Vanuit de cultgedachte zou je het ook kunnen zien als een initiatie of een rite.

Het letterlijk muilkorven van mensen door ze hun expressie en identiteit weg te nemen is een volgende stap naar een compleet totalitaire agenda. Contact met andere mensen is een eerste levensbehoefte. Door de lockdownmaatregelen waarbij mensen elkaar niet meer mogen bezoeken, mogen aanraken en niet samen mogen ontspannen, gaat er iets fundamenteel menselijks kapot. Communiceren kan niet meer fysiek maar moet via allerlei elektronische communicatiemiddelen die vervolgens weer gecontroleerd en gemonitord worden. We communiceren bij de gratie van Big Tech. Elkaar de hand schudden of omhelzen en elkaars lichaamstaal lezen zijn er niet meer bij wanneer je via MS Teams en Zoom je besprekingen en ouderenbezoek moet doen. Appen en social media zijn uiteindelijk niet sociaal en kunnen echt menselijk contact niet vervangen. Het is onmenselijk.

De psychologische en maatschappelijke gevolgen van dit alles – met name voor de kinderen – kunnen pas in retrospectief goed beschouwd worden. Maar nu is al duidelijk dat de schade die deze de- en herprogrammering veroorzaakt immens is en nog lang zal doordreunen.

Onderzoeksjournalist Flavio Pasquino spreekt op zijn nieuwe kanaal BLCKBX met striptekenaar Eric Heuvel en emeritus hoogleraar Cees Hamelink over de angstcultuur en mediacensuur die Nederland op dit moment in zijn greep houdt.

De opkomst van alternatieve media

  door , ,
Alt media

Waar we eerder aangaven dat de MSM moreel op sterven ligt en grotendeels is verkocht aan de belangen van het grootkapitaal, zie je dat alternatieve mediabronnen en waarheidsvinders opstaan. Het is een logische tegenreactie op de censuur en onwaarheden die steeds meer worden verspreid door de MSM en de onderdrukking van discussies op de grote social media platforms. Het feit dat dit nu veel sterker is dan toen ik zelf in 2005 (met Zapruder Inc.) aan alternatieve waarheidsvinding begon, laat wel zien hoe erg het nu gesteld is met de vrijheid van woord en gedachte. Gelukkig valt er in Nederland nu het nodige te kiezen en de kwaliteit is in een paar gevallen ook nog goed te noemen. Zeker als je de beperkte middelen van deze alternatieve media in aanmerking neemt.

Vroeger was het… anders

In het buitenland – en met name in het Engels – is de keuze al jaren ruim voorradig. In Nederland was dat tot voor kort beperkter. 15 jaar geleden moest je het doen met blogs van eenlingen of kleine groepjes: Dit Kan Niet Waar Zijn, Zapruder Inc., Daan de Wit, Stan van Houcke en zelfs Niburu. Daarvoor had je ietwat obscure internetpagina’s zoals Kleintje Muurkrant (met vaak brisante informatie). Inmiddels zie je een stap vooruit als het gaat om professionelere en beter uitgeruste platforms. Met de grotere adoptie van platforms als YouTube en Twitter, is hun bereik nog groter geworden. Zoals gezegd lijkt de behoefte nu des te groter nu het steeds meer opvalt dat TV, radio en kranten niet meer in de behoefte voorzien van de kritische burger die ook van het internet heeft gehoord.

Hoewel ze al een aantal jaren bezig zijn, laat Café Weltschmerz de laatste tijd van zich horen met interessante interviews en reportages. Ze behandelen een breed spectrum van onderdelen en zaken die door de MSM onderbelicht blijven. Dat is de MSM ook opgevallen en die voelen de concurrentie blijkbaar, want in een recent artikel van de Volkskrant stond een lelijke sneer over neonazi’s die niet van de oprichter afkomstig was. Ook Blue Tiger Studio timmert de laatste tijd aardig aan de weg met een formule die lijkt op die van Café Weltschmerz.

Sterk interview door Blue Tiger Studio met Viruswaanzin-voorman, Willem Engel. Aan dit soort goede, genuanceerde en verkennende gesprekken ontbreekt het node op de Nederlandse TV.

Dat de coronacrisis deze platforms een enorme boost heeft gegeven, valt niet te ontkennen. Daar waar de MSM hoofdzakelijk de propaganda van de politiek en de commerciële belangen roeptoetert, bieden deze en andere platforms het broodnodige tegenwicht voor de kritische nieuwsconsument. Ook kleinere initiatieven doen van zich spreken, zoals de indringende maar sympathieke Flavio Pasquino die mooie 1-op-1 reportages maakt in zijn auto. En recent rapper Lange Frans, die zijn extra gedwongen vrije tijd omzette in een podcast met een leuke energie en een paar veelbelovende gesprekken. En zo poppen er steeds meer kleine en grotere initiatieven op.

https://youtu.be/Waqbuy2wpAs

Flavio Pasquino in gesprek met hoogleraar filosoof René ten Bos over de coronacrisis

Deze mediaplatforms moeten het met minder geld en netwerk doen en zijn als zodanig geen concurrent voor de publieke en commerciële mediakanalen. Maar als het gaat om waarheidsvinding, kritische vragen stellen maar bovenal een open en breed gesprek houden, waarbij het hele spectrum aan bod komt, ben je hier een stuk beter bediend. Ze staan dichter bij de mensen en hun zorgen en doordat er (nog) geen grote commerciële belangen spelen zijn ze vrij om hun eigen pad te verkennen. Ze zijn in ieder geval een welkome frisse wind in deze donkere tijden. Volg ze en ondersteun ze daar waar mogelijk!

Het vrije denken en de media – Deel 3

  door , ,
Censuur

De vorige twee delen (Deel 1 & Deel 2) zijn gewijd aan censuur, propaganda en de constructies en institutionalisering die worden toegepast door de overheden. Hierbij blijft de vraag openstaan: Welke agenda zit hierachter? Voor sommige onderwerpen ligt die vraag meer voor de hand dan andere. Dit geldt uiteraard voor iedere machinatie die wij in constructies en institutionalisering (legitimering) van mediabronnen kunnen herkennen. In dit derde deel over het vrije denken en de media wordt in de eerste plaats aandacht besteed aan een actueel onderwerp dat eenieder treft: Corona. Hoe kan het ook anders?

In het najaar van 2019 werd China en kort daarna de hele wereldbevolking geconfronteerd met een nieuw virus: Het SARS-CoV-2 ofwel het Coronavirus. Het bleek een zeer besmettelijk virus dat de luchtwegen aantastte, en als wij de berichten in de media moesten geloven, was het ook nog eens uitzonderlijk gevaarlijk. Toen binnen enkele maanden het virus in vrijwel alle uithoeken van de wereld opdook, kreeg het virus de status pandemie. De informatievoorziening die daarop volgde was beangstigend voor de burger, want er vielen veel slachtoffers, maar bovenal was de informatievoorziening soms tegenstrijdig en verwarrend.

Geneesmiddel of vaccin

In het tijdperk van een pandemie wordt naarstig gezocht naar een geneesmiddel of vaccin dat ons als wereldburger zou kunnen beschermen tegen de gevolgen van besmetting. Kort na de intrede van corona waren de grote farmaceutische bedrijven gestart met het ontwikkelen van een vaccin dat een preventieve werking zou hebben. Opvallend hierin was dat invloedrijke miljardairs als Bill Gates ten tonele verschenen met vurige pleidooien over de noodzaak van een vaccin. Inderdaad, niet een geneesmiddel, maar een vaccin. De eerste die de Holy Grail zou vinden, heeft letterlijk de wereld aan zijn voeten. Zonder twijfel kunnen wij vaststellen dat hier grote financiële belangen achter schuilgaan.

Vragen die dit oproept, leiden tot veel discussie. Staat de financiële druk die wordt uitgeoefend op de ontwikkeling van een vaccin niet de zoektocht naar een geneesmiddel (medicijn) dat curatief werkt in de weg? Vaccinatie heeft immers bekende nadelige effecten op de gezondheid. Zouden de investeerders in vaccins niet de overheden zelf moeten zijn in plaats van de nouveau riche miljardairs? Genoeg stof tot discussie en een aanloop naar de gebeurtenissen die volgden.

Al vroeg in het pandemische stadium van corona verschenen berichten in de media dat een circa 50 jaar oud malariamedicijn ook werkzaam is tegen Covid-1984. Diverse berichten van artsen die het middel hadden toegepast op besmette patiënten, rapporteerden hun succes. Voorbeelden van deze artsen zijn Vladimir Zelenko, Didier Raoult en de Nederlandse Rob Elens.

Huisarts Rob Elens sprak zich als eerste onomwonden uit over de werkzaamheid van hydroxychloroquine (HCQ) . Hij werd direct verguisd, maar krijgt steeds meer bijval uit de wetenschappelijke en medische hoek.

Noodzakelijk bij deze behandeling was behandeling in het vroege stadium van Covid-19 zou plaatsvinden, ongeveer in de eerste week dat de patiënt ziekteverschijnselen heeft. De zogenaamde ‘viral load’ is dan nog laag en de patiënt heeft dan nog niet de mogelijk zware symptomen. Daarnaast was het van belang dat dit medicijn, Hydroxychloroquine ofwel HCQ, werd vergezeld door zink en een antibioticum. Deze behandeling is inmiddels bekend onder de naam: Zelenko protocol. De patiënt krijgt de drie genoemde stoffen in pilvorm gedurende vijf dagen toegediend, en is vervolgens zo goed als genezen. De klinische resultaten waren verbluffend.

Constructies en institutionalisering

Over Covid-19 is de nodige propaganda waargenomen in de pers, en tevens een niet eerder in de moderne tijd waargenomen schaal van censuur. Veel berichten en YouTube filmpjes van artsen die pleitten voor het Zelenko protocol, werden direct verwijderd. Anderen pas nadat een zekere click drempel werd overschreden. Voor de iets meer dan gemiddeld geïnformeerde burger moet de desinformatie over Hydroxychloroquine zijn opgevallen.  Recent gebeurde dit bij een video van een aantal artsen die een persconferentie hielden

De inmiddels beruchte video waarin een aantal dokteren “America’s Frontline Doctors” in Washington D.C. hun mening gaven over de coronacrisis en hoe de medische wereld ermee omging. De video werd ruim 17(!) miljoen keer bekeken voordat ze door alle social media platforms werd geband. Ook werd hun website uit de lucht gehaald.

Interessant werd het, toen er een publicatie in het gerenommeerde medisch-wetenschappelijk tijdschrift The Lancet verscheen over een studie met HCQ op gehospitaliseerde patiënten. De studie was uitgevoerd door een bedrijf met kort voor deze studie slechts één medewerker: Surgisphere.

Er was gerommeld met data die niet openbaar werd gemaakt, positieve reviews over eigen werk werden geschreven op Amazon onder valse namen van medici, en naar later bleek, bestond Surgisphere uit één arts die al de nodige smet op zijn blazoen had, en enkele burgers, waaronder een professioneel naaktmodel. De snelheid waarmee de WHO haar verdere onderzoeken naar HCQ-behandelingen staakte, moet toch ook de nodige argwaan hebben gewekt, zeker gezien het feit dit is gebeurd op basis van het Surgisphere onderzoek. Na een storm van kritiek uit de medische wereld, werd het The Lancet iets te heet onder de voeten, en werd de publicatie van Surgisphere teruggetrokken. Het bedrijfje is inmiddels opgeheven.

Kort na het Surgisphere “onderzoek” verscheen een nieuwe studie in The Lancet over HCQ, dit keer uitgevoerd in het Verenigd Koninkrijk door het instituut Recovery. Ook deze studie was op uitsluitend gehospitaliseerde patiënten uitgevoerd, dus sowieso zinloos omdat het Zelenko-protocol voorschrijft om dit uitsluitend op patiënten toe te passen die in het eerdere stadium van de ziekte verkeren. Dit Recovery onderzoek bleek bovendien uit het handboek te komen van Josef Mengele, aangezien de patiënten een dodelijke hoeveelheid HCQ (twee gram binnen een etmaal) toegediend hadden gekregen.

Ook deze studie vond zijn weg naar The Lancet, waarna dit evenals eerder bij de Surgisphere studie, gretig werd overgenomen in de main stream media. Saillant detail hierbij is dat de Recovery studie mede werd bekostigd door Bill Gates. De man die gezien zijn investeringen een groot belang heeft bij de ontwikkeling van een vaccin, en des te minder bij een bestaand effectief geneesmiddel als HCQ.

Wat wij hier hebben waargenomen, is dat twee dubieuze studies met grote funding zijn uitgevoerd op een verkeerde toepassing van HCQ in zelfs levensgevaarlijke dosering. De resultaten van de studie vonden in zeer korte tijd hun weg naar een geaccrediteerd en respectabel medium: The Lancet. Vervolgens publiceerden de MSM massaal dat HCQ niet werkt, en staakte de WHO alle andere studies naar HCQ voor Covid-19. Het gevaar leek geweken voor de vaccinmakers.

In Deel 1 en Deel 2 is aan de hand van voorbeelden over de MH17- en OPCW-gebeurtenissen uiteengezet hoe propaganda constructies heden ten dage worden toegepast. De MSM heeft een impliciet geaccrediteerde bron nodig, in dit geval is The Lancet hiervoor gebruikt. The Lancet publiceert over het algemeen alleen onderzoeken van een zeker wetenschappelijk niveau. Uiteraard is The Lancet een commerciële onderneming, dus als er genoeg wordt betaald voor een publicatie, zal hier ook een onderzoek als dat van Surgisphere een kans maken. De bron van het eerste HCQ-onderzoek was ditzelfde Surgisphere. Had kort tevoren een start gemaakt in dit veld met groot budget, met een onderzoek dat de narratief ondersteunt dat de bedreiging van de vaccinatiebusiness moest stoppen. En via The Lancet zouden de resultaten hun weg wel weer vinden naar de MSM. Een handig soort ‘haasje over’ dat we steeds meer zien.

Zie je de parallel met Bellingcat dat twee dagen voor de MH17-ramp werd opgericht met veel geld?

Blijf jezelf goed informeren, en bovenal: blijf gezond!

Klik hier voor Deel 1
Klik hier voor Deel 2

Het vrije denken en de media – Deel 1

  door , ,
Media & propaganda

De media en journalistiek hebben in een democratie zoals die waarin wij leven een essentiële rol. Het is de controlerende en validerende macht van onze politiek en instituties. Die rol is ze van oudsher toegedicht en hebben ze in bepaalde perioden in de moderne geschiedenis ook verdienstelijk vervuld. Hiermee heeft de Main Stream Media (MSM) een zeer belangrijk aspect verworven, namelijk het vertrouwen van de burger dat ze van de juiste informatie voorzien worden. Een journalist heeft een onderzoeksplicht, past alle in de opleiding geleerde normen toe zoals hoor en wederhoor. En bovenal: werkt kritische vraagstukken uit. Kritische vraagstukken die leiden tot meer inzicht op een onbevangen waarheid. Dit alles voor de lezer zodat deze er op kan vertrouwen dat zijn beeldvorming juist is. Of in ieder geval evenwichtig zodat die zelf het juiste beeld kan vormen.

Op de middelbare school heeft de grote meerderheid van de Nederlandse bevolking tijdens de geschiedenislessen geleerd welke kenmerken bij een totalitair regime horen als het gaat om het informeren van de bevolking, te weten censuur en propaganda. Censuur onttrekt essentiële informatie aan de lezer om een bepaald beeld te vormen van een situatie of standpunt. Propaganda versterkt een bepaalde narratief (een samenhangend verhaal om politieke ideeën overtuigend te presenteren), veelal door middel van halve waarheden of leugens. Het is een zeer beknopte samenvatting van de twee termen, maar voor nu is de essentie die ik wil benadrukken dat zij een belangrijke functie vervullen in het vormen van de perceptie van de lezer.

De nazi’s als grondleggers van massapropaganda

Joseph Goebbels, misschien wel de bekendste propagandaminister uit de geschiedenis, had een essentiële rol in de opkomst van nazi-Duitsland onder Adolf Hitler. In een tijdperk waarin het aantal informatiekanalen waardoor de burger zich kon laten informeren nog zeer beperkt was. Er waren congressen, de radio, bioscopen en de kranten, waarbij de kranten veel meer tijd hadden om artikelen te publiceren dan in de huidige tijd. Goebbels liet iedere maandag de redacteuren van de grote kranten op zijn ministerie bijeenkomen om zorgvuldig de berichtgeving qua vorm en inhoud door te spreken. Berichten over de collectieve vijanden werden doorgenomen, de positieve berichten over het Hitler regime en het nieuws van de oorlogsfronten werd gekleurd. Kortom, uitsluitend berichten die de narratief ondersteunden mochten worden gepubliceerd.

Jüde Suß, een van de meest controversiële propagandafilms ooit. Gemaakt in opdracht van opper-nazi Joseph Goebbels. De nazi’s waren enorm bedreven in het gebruiken van film voor hun propaganda.

Propaganda- en censuurmechanismen waren in de oude tijden minder complex dan ze tegenwoordig zijn. Momenteel leven wij in een tijdperk waarin de informatiebehoefte van de gemiddelde burger groot is, en het nieuws zijn weg in een zeer hoog tempo haar weg vindt naar het publiek. Kranten verliezen terrein door een alsmaar afnemende oplage, waarschijnlijk mede doordat het nieuws al door de burger is geoogst voordat de inkt droog is. Nieuwe mediakanalen zoals social media, RSS-feeds, maar ook de 24-uurs nieuwszenders zorgen voor een continue stroom aan informatie over wereldgebeurtenissen. Naast het “instant news”, is er nog altijd een behoefte aan journalistiek, waarvoor men kan terugvallen op journalistieke stukken in de kwaliteitsmedia die van oudsher nog een zeker vertrouwen genieten bij de lezers. De vorm waarin laat ik hierbij in het midden. Of dit nu papier of een online versie van kwaliteitskrant (what’s in a name) is, of een actualiteitenrubriek op de televisie. Men vertrouwt op onafhankelijke journalistiek en hier horen merknamen bij. NRC, Volkskrant, Trouw, NOS, Algemeen Dagblad, Parool, et cetera.

Zonder dat ik door het voorgaande de indruk wil wekken dat wij momenteel in een totalitair regime leven, is de kritische lezer van de Nederlandse media in de afgelopen jaren wellicht een aantal zaken opgevallen. Over bepaalde onderwerpen zijn de media vrijwel zonder uitzondering eensgezind in de berichtgeving. Over andere onderwerpen waarvan je zou verwachten dat deze op zijn minst nieuwswaardig zijn, nemen wij een collectieve zwijgzaamheid waar.

Onderwerpen als Rusland, Syrië, klimaatverandering, MH17, Trump en Corona worden door de MSM op vrijwel dezelfde manier beschreven in termen van goed en kwaad. Bijvoorbeeld het politiek brisante onderwerp zoals het vervalsen van een door forensisch experts opgestelde OPCW-rapportage over een vermeende gifgasaanval in Douma (Syrië) door het eigen management van het OPCW. Op basis van dit vervalste rapport vuurde de VS circa 40 kruisraketten op Syrië af. Compleet onrechtmatig en op basis van bewust vervalste informatie. Hierover is geen letter geschreven in onze mainstream media. Zelfs niet nadat twee van de betreffende forensisch experts van het OPCW als klokkenluiders een verklaring hierover aflegden middels een Youtube video.

Nadat de klokkenluider van het OPCW naar voren kwam, bevestigde emeritus MIT professor Theodore Postol in 2019 dat ook hij twijfelde aan het verhaal van het gebruik van chemische wapens door het regime van Assad.

Een ander voorbeeld van het doodzwijgen door onze MSM is Obamagate . Aan het eind van zijn presidentstermijn liet de Obama-administratie zijn politieke opponenten georganiseerd observeren door de FBI en NSA. Dit werd gedaan op basis van een rapport dat werd opgesteld door een freelance onderzoeker (Steele) in opdracht van en betaald door de democratische partij waar Obama uiteraard zelf lid van was. Het afluisteren en observeren van politieke opponenten is gebruikelijk in de VS, echter worden de namen van de betrokkenen altijd “gemaskt” ofwel vervangen door “*”. Het unmasken van namen mag uitsluitend door middel van een FISA warrant dat door een rechter moet worden goedgekeurd.

Deze goedkeuring vond echter plaats op valse gronden, namelijk een niet onderbouwd rapport dat was opgesteld door Steele. Daarnaast werden deze ge-unmaskte namen naar de media gelekt en zo verschenen de namen van onder andere de toekomstige veiligheidsadviseur van Trump, generaal Flynn, in The Washington Post en The New York Times. Ondertussen was er een grootschalig media offensief in gang tegen de toekomstige president en zijn campagneteam waarin Russische beïnvloeding van de verkiezingen werd gesuggereerd. Iets dat nooit bewezen werd en daarmee ongegrond verklaard. Obamagate is een politieke rel van minimaal de orde van grootte van het Watergate schandaal waar de geheime diensten en justitie als wapen zijn ingezet door een zittende president tegen zijn mogelijke opvolger en politieke opponent.

Wat deze twee voorbeelden gemeen hebben, is dat zij exemplarisch(?) zijn voor een narratief die onze MSM ogenschijnlijk onvoorwaardelijk steunt zonder beide kanten te belichten. Het Assad regime moet in een kwaad daglicht blijven door de indruk te wekken dat hij gifgas gebruikt tegen zijn eigen bevolking. En de Obama administratie – en daarmee de democraten – moeten voor de volgende presidentverkiezingen positief geprofileerd worden. Daarnaast diende het verhaal van Russische inmenging nog een tweede doel, namelijk het in een kwaad daglicht stellen van Rusland alsof zij de Amerikaanse presidentsverkiezingen hadden beïnvloed. Zelfs de bijvangst was van belang: Contact met Rusland onderhouden is een doodzonde.

Constructies en institutionalisering.

Het afbrokkelen van het vertrouwen in neutrale berichtgeving is al enkele jaren gaande. Wanneer dit precies begon, is mij niet bekend, maar met de opkomst van nieuwe persoonlijke apparaten als iPad en smartphone waarbij alternatieve bronnen onder de vingers zitten bij een heleboel mensen, heeft het vertrouwen in de loop der jaren een aantal deuken opgelopen. Mensen zijn kritischer en traceren de bronnen steeds vaker omdat deze ook toegankelijk zijn. De grote onderwerpen zoals hiervoor genoemd, hebben steun nodig. Er is een bron nodig die onbekend is voor het publiek, maar wel betrouwbaar genoeg oogt voor de MSM om berichtgeving op te baseren. Zo’n bron moet wel binnen afzienbare tijd tractie krijgen bij het grote publiek om betrouwbaar over te komen. Deze bron moet enerzijds binnen de invloedsferen van de schrijvers van de narratieven blijven, en anderzijds moeten deze bronnen als officieel en betrouwbaar worden aangemerkt. Hiermee winnen zowel de MSM als de bron zelf vertrouwen. Want daar draait het immers om: vertrouwen.

Klik hier voor Deel 2