Categorie: Zeitgeist

Watskeburt er nu? Pop culture, Zeitgeist, actualiteit. Een tijdmachine voor later

COVID-19(84) angstporno naar next level

  door ,

We zijn getuigen van een heel bijzondere tijd. In een onheilige kongsi met de Main Stream Media (MSM) neemt de overheid ons mee naar een soort surrealistische wereld die voor nuchtere mensen maar moeilijk te bevatten is. Nieuwe lockdown maatregelen staan voor de deur en het verplicht dragen van mondkapjes is nog maar een kwestie van tijd. Idem voor track & trace apps met uiteindelijk het vaccineren van alle burgers als voorlopig einddoel. Het bezoeken van festivals en events met veel mensen wordt straks een privilege dat alleen voorbehouden is aan De Gevaccineerden. We zien het langzaam opwarmen van de kikker in de pan met water en het kookpunt komt in zicht.

Toen we eerder dit jaar hoorden van de uitbraak van het COVID-19 virus in China, werd er in Nederland en de rest van Europa nog schouderophalend op gereageerd. Later, toen in de wintermaanden het virus in Europa landde nam de bezorgdheid wat toe, maar nog steeds spraken alle ‘experts’ en regeringsleiders van een soort griep die wel zou overwaaien. En toen begonnen de maatregelen en persconferenties van Rutte c.s. Het begon met flattening the curve, want we mochten niet teveel mensen tegelijk ziek laten worden. Maar het ziek worden werd toen niet als probleem gezien, want we zouden aansturen op groepsimmuniteit: als een bepaald deel van de bevolking mondjesmaat aan het virus blootgesteld zou worden, dan waren we als groep uiteindelijk veilig. De meesten zouden uiteindelijk alleen lichte klachten krijgen. Verder lag de focus op het beschermen van de ouderen. Kinderen waren veilig want die waren amper besmettelijk en konden er praktisch niet aan overlijden. Ons immuunsysteem zou de rest doen, want het was uiteindelijk een coronavirus: een virus waar we al zo lang als we weten mee te maken hebben en wat altijd later in het griepseizoen zijn intrede doet.

Maar toen werd er weer opgeschaald: we moesten zorgen dat de IC’s niet overbelast zouden raken. Onze IC-capaciteit was te beperkt (zeker als je ze vergeleek met die van Duitsland) en het virus was toch gevaarlijker dan we dachten. De eerder gepropageerde doemscenario’s van honderden duizenden doden alleen al in Nederland (en vele miljoenen in de wereld) dreigden aan de horizon. De viroloog werd opeens van een in een laboratorium weggeschoven nerd een graag geziene gast aan allerlei talkshowtafels. Iedere week kregen we opnamecijfers en sterftecijfers voor onze kiezen en de paniek was begonnen. Lockdown maatregelen, social distancing en thuiswerken werden de norm. Kinderen werden eerder na zware druk vanuit de angstige bevolking van de scholen weggestuurd, want er zou toch sprake zijn van gevaar. “De R1 moet omlaag”, opeens worden allerlei termen en zaken waar we zelfs in de zware griepseizoenen nooit van te horen kregen de onderwerpen die het nieuws domineerden. Dat de sterftecijfers na een paar maanden uiteindelijk zwaar achterbleven op de apocalyptische rekenmodellen die eerder gemaakt waren, werd niet besproken. En als iemand dat zou doen dan waren de ‘tegenvallende’ cijfers het bewijs van het strikte lockdown beleid. Een perfecte ketenredenering.

In 2018 kampten veel ziekenhuizen met een grote toevoer van patiënten en overvolle IC’s door het hevige griepvirus. Ik kan me niet herinneren dat destijds het landelijk nieuws daar toen bol van stond. Ook toen bleken de IC’s niet berekend op een crisis.

We gaan nog een stapje verder. Uit allerlei bronnen kwamen er steeds meer verhalen naar voren dat het zwaar gehypte verhaal misschien niet (helemaal) klopte. Informatie en experts die naar voren kwamen en openlijk twijfelden aan het officiële verhaal werden of doodgezwegen of simpelweg als complotdenker weggezet. Zowel publieke als commerciële media werkten opmerkelijk eenduidig samen om deze signalen actief uit de dagelijkse nieuwsstroom te filteren. Iedereen met een actieve internetverbinding en een basiskennis van zoekmachines gebruiken kon dit voor zichzelf waarnemen (helaas doen veel mensen dit nog steeds niet). Ook het feit dat er voor het eerst ‘handleidingen’ kwamen hoe mensen moesten denken en vooral hoe zij met andersdenkenden om moesten gaan, was een ongekend stukje propaganda dat ik zelden zag aan deze kant van de wereld. Zelfs in het onderwijs. Een bizar staaltje volksmennerij dat doet denken aan een Orwelliaanse DDR Stasi gedachtenpolitie. Een deel van de bevolking begint toch in opstand te komen en zet openlijk vraagtekens bij het overheidsbeleid. De sterftecijfers nemen steeds meer af en de regering reageert met versoepelingen om de bevolking wat koest te houden maar blijft waakzaamheid prediken met de “Tweede Golf” als Zwaard van Damocles. Ondertussen wordt de angst wereldwijd naar ongekend hoogte gestuwd door berichten uit landen waar het zogenaamd de hel op aarde is. Uiteindelijk vallen bijna alle sterftecijfers grotendeels mee en komen ze niet eens in de buurt van de eerdere doemscenario’s. In dat opzicht doet het denken aan de eerdere onjuist gebleken doemscenario’s van de varkensgriep en de Mexicaanse griep. Je zou zeggen dat zich hier een patroon aftekent waar wat van de leren valt…

De IC’s hebben amper coronapatiënten, dus het capaciteitsexcuus kan de prullenmand in. Sterftecijfers blijven dalen, de R1 gaat richting 0, de totale oversterfte blijft zelfs achter op die van het griepseizoen 2017-2018. De crisis lijkt bezworen. Maar nee, nu moeten opeens het aantal besmettingen terug gedrongen worden, want blijkbaar mogen mensen helemaal niet meer overlijden van de regering. En nu we in het onderste deel van de curve zitten en het griepseizoen goed en wel voorbij is, gaan de GGD’s als een malle testen. En nu worden we – na eerst de ziekhuisopnames, de IC-opnames en de vervolgens de sterftecijfers – overspoeld met berichten over hoeveel besmettingen er zijn. Er wordt echter helemaal niet gezegd of deze mensen symptomen hebben, ziek zijn, hoe ziek ze zijn en hoeveel mensen er uiteindelijk aan bezwijken. Puur besmettingen. Op basis van een test waarvan bekend is dat er serieuze kanttekeningen zijn wat betreft valse positieven. We krijgen alleen exacte aantallen voor de kiezen, maar de percentages van aantal besmette mensen blijft handig achterwege. Dat ligt namelijk tussen de 1 à 2%. Ja, slechts 1 of 2 mensen per honderd komt positief uit de tests. En dan weten we nog niks over hoe het met die mensen gesteld is. Cijfers die onvolledig zijn of zonder enige context gepresenteerd worden zeggen precies niks. Enige logische conclusie: ze worden enkel en alleen gebruikt om de mensen angst aan te jagen, niet om ze te informeren. Twijfel rondom deze cijfers wordt niet besproken, dat betekent dat je er geen volwassen keuze over kan maken.

Iedere dode lijkt er een teveel, totdat men zich realiseert dat er ieder dag mensen overlijden en de dood bij het leven hoort. Het feit dat er bijna een half miljoen mensen jaarlijks aan malaria wereldwijd overlijden haalt zelden het nieuws. Bijna net zoveel als COVID-1984 in dit jaar en dan ook nog in een veel beperkter gebied. Daarbij komt dat deze ziekte voor een groot deel jonge kinderen treft, terwijl corona hoofdzakelijk hoogbejaarden het laatste zetje geeft in combinatie met andere reeds aanwezige levensbedreigende aandoeningen (comorbiditeit). De overheid lijkt de natuurlijke gang van het sterven te willen verbieden, vooral bij ouderen. Misschien dat dit ook in de nieuwe coronawet opgenomen kan worden. Ons bestaan bestaat uit leven met virussen, infecties en bacteriën, het is cirkel van het leven. Dus moeten we (leren) leven met influenza, rhinovirussen (ook wel verkoudheid genoemd) en ook coronavirussen. Dat doen we al duizenden jaren en de beste bescherming daar tegen is ons immuunsysteem. Een fantastisch werkend mechanisme dat door honderden en zelfs duizenden jaren is fijngeslepen. En je kunt dit immuunsysteem zelfs helpen door gezond te leven, regelmatig te bewegen en goed op jezelf te letten. Geen vaccin voor nodig.

Er is nog veel dat we niet weten over de coronacrisis. Eerdere datamodellen en voorspellingen worden dagelijks ingehaald door reallife data, maar inmiddels lijkt het onbegonnen werk om daar de juiste conclusies uit te trekken. Kunnen we straks nog cijfermatig het onderscheid maken tussen een ‘echte’ tweede golf doden door corona en mensen die overlijden doordat zorg voor andere ziekten en aandoeningen ze eerder in het jaar ontzegd is? Of scharen we straks alles maar onder de noemer ‘coronadode’? Politiek en commerciële belangen hebben zich namelijk sterk naar voren gedrongen in dit verhaal, wat nu niet bepaald de beste basis is voor wetenschappers om hun werk objectief te doen. Daarnaast is de politiek absoluut niet bezig met het debat over te voeren beleid op een open en democratische wijze te voeren: er wordt duidelijk gestuurd op een eenzijdige narratief, tegenspraak wordt rücksichtslos en zonder wederhoor onderdrukt. Er wordt niet breed gekeken naar de implicaties van beperkende maatregelen en de effecten die ze hebben op de korte en lange termijn. Wat betekenen de genomen maatregelen zelf voor de gezondheid en uiteindelijk sterftecijfers op termijn? Welke afwegingen mag je maken als je spreekt over het verlengen van levens versus het slopen van je economie, zorg en maatschappij? Wie gaan daar allemaal over en vinden we daarin bepaalde meningen belangrijker dan andere? Welke keuzevrijheid blijft er straks nog over de burger? Die discussies worden absoluut niet gevoerd en de media stelt daar ook niet de juiste kritische vragen over. Wat er overblijft is een verstikkende orgie van angst en newspeak waarin de burger als gewillig vee bijeen gehouden wordt. Rijp voor de slacht?

Geen reacties

Pas op voor valse profeten

  door ,

Ik zal er maar meteen eerlijk voor uitkomen: ik ben ben in sommige dingen best ouderwets. Ga behoorlijk mee met mijn tijd, maar sommige dingen horen te zijn zoals ze ooit waren. Een van die dingen gaat over (intellectueel) leiderschap, of dat nu wetenschappelijk, politiek of geestelijk is. Ik vind dat leiderschap verdiend moet worden en dat een leider – vrouw of man – moet staan voor hetgeen ze uitdraagt. Lead by example. Leiders maken ook fouten, maar geven dat toe omdat zij ook mens zijn. Daarom omarmen we intellectuele leiders die, naast dat ze ons als mensheid kunnen verheffen, ook gewoon mens zijn. Martin Luther King was geen heilige en hield van (veel) vrouwen, Mandela had een achtergrond in terrorisme en volgens mij was Ghandi ook weleens boos op zijn schoonmoeder. Hoe dan ook, of het nu door hard werken, strijd of het dienen van de publieke zaak was, deze mensen hadden op de een of andere manier hun sporen verdiend om leider te zijn in hun gebied. Hoe anders is dit nu.

Enter social media en de huidige verheerlijking van bloggers, vloggers en Instagram sterren. Waarbij er een duidelijk onderscheid gemaakt moet worden tussen mensen die los van deze media hun sporen al verdiend hebben en ze gebruiken om echt wat terug te geven aan de mensheid en lieden die deze platforms gebruiken puur ter zelfverheerlijking. Allemaal prima, maar mij interesseert het weinig. Soms is lekker oppervlakkig ook fijn, maar je wil niet iedere dag patat eten. Het enige probleem dat ik er echt mee heb is wanneer deze social media sterren opeens een grotere broek aantrekken en denken dat ze vanwege hun bekendheid ook leiderschap kunnen tonen. Dan moeten we met z’n allen concluderen dat dit op zeer weinig fundament rust en dat veel geld, aandacht en likes geen basis zijn voor echt leiderschap. Tuurlijk, je had al de filmsterren in de 20e eeuw, maar die kon je moeilijk leiders noemen. Hoewel sommigen wel degelijk wat wisten bereiken naast hun filmcarrière. Tegenwoordig zie je ook een verschuiving naar meer bekendheid en imago en minder echt leiderschap, iets was heel duidelijk te zien is bij de bekende politici.

Donald Trump heeft natuurlijk het ultieme gepresteerd als het gaat om leiderschap te claimen via bekendheid, maar het feit dat hij zich toch zeker een termijn als president heeft weten te handhaven doet mij vermoeden dat The Orange Man ergens toch bepaalde kwaliteiten moet bezitten. Met bekende personen die hun sterrendom inzetten om een goede zaak voor het voetlicht te brengen, zoals plastic in de oceaan, het lot van zwerfhonden of bedreigde primaten is niks mis. En prima als ze het oprecht menen en daar ook nog zinnige dingen over zeggen. Maar dan is het nog een heel aantal stappen tot het zijn van een echte thought leader waar met name de jonge generatie naar moet opkijken. Nee, het gaat mij eerder om mensen als Megan Markle, de vrouw die getrouwd is met de Britse prins Harry. Haar enige wapenfeit waarmee ze bekendheid verkreeg is dat ze in wat TV-series heeft geacteerd en af en toe een sociaal-maatschappelijk issue duwde met haar bekendheid. Ze was op het moment van verkering met de prins op zijn best een B-sterretje, zoals die er duizenden in Hollywood rondlopen. Nu heeft ze zich opeens opnieuw uitgevonden als een publiek spreker die op events spreekt voor de lieve som tot wel 1 miljoen pond, al dan niet met hubby erbij. Op die manier begeven ze zich in de kringen van de Obama’s en de Clintons en schuimen ze de dikbetaalde podia af met.. ja, met wat eigenlijk?

Markle heeft zich kennelijk “ge-rebrand” als iemand die spreekt voor vrouwenrechten en ze heeft zich recent ook aangesloten bij de BLM beweging. En natuurlijk klimaatverandering. Altijd goed. En hoe goed of slecht die onderwerpen ook zijn, dit doet niks af aan het feit dat deze vrouw eigenlijk geen enkel zwaarbevochten palmares heeft dat haar toestaat zich te presenteren als een leider of iemand die echt wat kan toevoegen aan belangrijke maatschappelijke discussies, anders dan haar bekendheid. Geen uitzonderlijke prestaties, geen bijzonder talent of intellect aanwezig. Ook hier zou je weer kunnen zeggen dat er niks mis mee is om bekendheid aan bepaalde onderwerpen te koppelen, maar zo worden deze mensen niet weggezet. En erger is, dat de opkomende generaties opkijken naar deze mensen en eigenlijk niet door hebben dat ze inhoudsloos zijn. Met de exorbitante bedragen die ze kunnen verdienen in het spreker schnabbelcircuit kunnen ze een heel leger aan p.r. mensen en tekstschrijvers inzetten voor de personal branding en om het geheel van ronkende volzinnen en policor feelgood sentimenten te voorzien. Koppel daaraan haar acteerervaring en haar uitstraling om het geheel overtuigend te brengen en drommen mensen laten zich in de luren leggen door de zoveelste fake leider die eigenlijk alleen uit is op meer geld en roem.

Het gaat me niet specifiek om deze dame, maar wel de trend waar zij voor staat. En het worden er steeds meer. Het gevaar van deze mensen, met weinig echte intrinsieke inhoud die spreken over thema’s waar zij zelf geen bloed, zweet en tranen voor hebben moeten laten. Met de intellectuele verarming die steeds meer plaatsvindt op universiteiten, met het slopen van het openlijk debat door lippendienst te bewijzen aan iedere zichzelf gemarginaliseerd voelende bevolkingsgroep, zijn deze fake leiders (of valse profeten) de zoveelste nagel aan de doodskist van onze collectieve ontwikkeling. Nu zelfs exacte wetenschappen niet meer vrij zijn van sociologische en antropologische ketenredeneringen, wordt het wel heel lastig om de nieuwe generaties klaar te stomen om de mensheid een stap verder te brengen in de beschaving. There, I said it.

Vroeger wist men wel raad met valse profeten, nu worden ze op handen gedragen.

Geen reacties

De kanker van cancel culture

  door

Het lijkt het tijdperk van de plagen en virussen, want naast COVID-1984 en miljardairs hebben we nu ook de plaag van de cancel culture. Niet toevallig ook overgewaaid vanuit de VS. Cancel culture is het fenomeen waarbij hoofdzakelijk bekende mensen worden geboycot en eigenlijk publiekelijk worden gelynched (gecanceld) vanwege een controversieel geachte mening. Onze cultuur van social media maakt het mogelijk dat binnen een mum van tijd mensen massaal op dit soort feeding frenzies induiken met soms vergaande gevolgen voor de mensen die gecanceld worden. Eigenlijk is het een extreme vorm van censuur, waarbij het niet echt duidelijk is welke grenzen nu precies overschreden worden. Wat wel duidelijk is, is dat die grenzen steeds dichterbij liggen en je ieder woord met een goudschaaltje moet wegen.

In de hele stroom van #metoo, controverse rondom blackface / Zwarte Piet, genderdiscussies en recent de hele opkomst van BLM, wordt het vrij uitwisselen van meningen en gedachten steeds meer aan banden gelegd. Waar veel culturen zich ooit beriepen op het feit dat alles in het openlijk debat besproken kon worden, zien we nu steeds meer krampachtigheid en censuur vooraf. Een vreemd soort gedachtenpolitie heeft zich in een groot deel van de Westerse wereld gestort, waarbij met name taal een bijzondere rol speelt. In de VS is dit fenomeen rond de eeuwwisseling begonnen op de universiteiten en heeft van daar zijn weg gevonden naar de rest van de samenleving. Een bijzonder onderdeel hiervan is dat taal een speciale plek inneemt; waar het niet zozeer gaat om specifieke daden die tot veroordeling leiden, wordt taalgebruik met name aangeduid als ‘agressie’. Belangrijk is dat het hier niet gaat om de intentie waarmee iets gezegd wordt, als wel de specifieke woorden die gebruikt worden. Zo worden steeds meer woorden – die voorheen in normale omgang en meestal zonder specifieke bijbedoeling gebruikt werden – opeens als vijandig en agressief gezien.

En het gaat nog een stuk verder. Als het om gender en afkomst gaat, wordt er per definitie uitgegaan van vooroordelen die ingebakken zijn bij met name ‘bevoorrechte’ groepen van de samenleving. Tegenwoordig zijn dat voornamelijk blanken en bovenal blanke hetero mannen. Zij worden als inherent racistisch en gepriviligeerd gezien omdat zij oorspronkelijk een bevoorrechte positie zouden innemen. Daarbij wordt geheel niet gekeken naar de maatschappelijke of sociale positie van die mannen. BLM in de VS geeft een voorproefje van wat ons nog in Nederland te wachten staat. Na de Zwarte Piet discussie hebben we nu weer de beeldenstorm die is overgewaaid vanuit de VS en waarbij men probeert af te rekenen met elementen van het (racistische) koloniale verleden.

Hoewel het buiten kijf staat dat er nog steeds issues zijn op te lossen omtrent ongelijkheid, discriminatie en uitsluiting van bepaalde groepen, is de manier waarop de cancel culture hier een rol speelt een zeer schadelijke. Wanneer er geen vrije uitwisseling van ideeën meer kan plaatsvinden en mensen al bij voorbaat in hokjes worden geduwd, versterk je de situatie waar tegen je zegt te vechten. Dit raar soort revisionisme en een semantische gedachtenpolitie die vervolgens ieder woord en beeld tot op atoomniveau gaat ontleden om mensen bij verstek te veroordelen en (sociaal) te berechten, brengt herinneringen naar de communistenjacht van McCarthy naar voren en eerder de heksenvervolgingen van vrouwen. De social media platforms spelen hier een extra kwaadaardige rol in door dit soort tegenstellingen alleen maar verder uit te vergroten en de partijen verder tegen elkaar op te zetten. Bepaald geen grond om er een gezond maatschappelijk debat over te voeren, waarbij je op moet letten om niet over alle lange tenen te struikelen.

Deze clip van de podcast van Joe Rogan is een interessante introductie met het fenomeen cancel culture en duikt ook dieper in de methoden die gebruikt worden om mensen impliciet in een staat van beschuldiging te stellen. Boeiend is de theorie van James Lindsay die aangeeft dat de methoden die worden gebruikt veel lijken op die van een cult of religie. Discussies op deze manier verworden tot een no win game en zorgen er uiteindelijk voor dat we er met zijn allen weinig wijzer van worden. Het enige voordeel dat ik er nog van kan zien is dat dit soort repressie op termijn vaak een vruchtbare bodem vormt voor boeiende tegenbewegingen in de kunst en muziek. Dan houden we er tenminste nog wat positiefs aan over.

De hele podcast is hier te bekijken. De moeite waard!

Geen reacties

Miljardairs, het gevaarlijkste virus ooit?

  door , ,

De wereld is in de greep van pandemische paniek: het Orwelliaanse coronavirus ofwel COVID-1984. Daar komen nog aardig wat artikelen over, maar ik wil het graag hebben over dat andere virus dat de wereld al enige tijd aan het infecteren is: miljardairs, of in het Engels billionaires. Een oneindig veel gevaarlijker virus.

De zogenaamde 0,001%-ers, de ultrarijken, de mensen waar je niet meer van rijkdom spreekt maar van ‘eeuwige’ rijkdom voor de nazaten. De Amerikanen hebben het dan over “not just rich, but wealthy” en “generational wealth”. De obscene hoeveelheid geld van deze mensen trekt zich niks aan van alledaagse zaken als een crisis of een pandemie en neemt alleen maar toe. Exponentieel bijna. Een mooi voorbeeld hiervan is dat de collectieve rijkdom van Amerikaanse miljardairs met een half biljoen dollar toenam tijdens de lockdown van de coronacrisis. Dat is dus 500 miljard, wat een stijging van maar liefst 19% van hun rijkdom betekent. In diezelfde periode moesten bijna 43 miljoen(!) Amerikanen een werkloosheidsuitkering aanvragen. Dat getal is in de laatste tijd alleen maar toegenomen.

Nooit waren de economische verschillen tussen arm en rijk zo groot als nu en dat verschil lijkt alleen maar groter te worden. Internationaal tekent zich deze trend ook af, want miljardairs zijn de ultieme globalisten. In Rusland wordt weer gesproken over oligarchen en ook China kent een toenemend aantal ultrarijken die verdacht vaak deel uitmaken van de communistische partij. Wat is hier mis mee, zou je zeggen? Het is kapitalisme – een systeem dat we in de meeste delen van de wereld vrijwillig omarmen – in zijn meest extreme vorm, en deze mensen zitten aan de top van de hoop. Maar los van de enorme maatschappelijke en economische ongelijkheid die dit met zich meeneemt, ligt het andere grote probleem bij sommige van deze ultrarijken zelf. Met dergelijke astronomische hoeveelheden geld koop je ook macht en invloed. Veel macht en invloed.

Een paar miljardairs doen de laatste tijd veel van zich spreken als het gaat om hobby’s anders dan zwemmen in geld. Bill Gates springt de laatste tijd erg in het oog: al jarenlang vliegt hij op het wereldtoneel heen en weer om zijn vaccinatieverhaaltjes te vertellen. Hij heeft directe ingangen bij de meeste wereldleiders om ze te overtuigen van het belang van preventief vaccineren tegen allerlei op handen zijnde pandemieën en ziekten. Hij heeft inmiddels een indrukwekkend track record in allerlei ontwikkelingslanden in Afrika en Azië waar hij via organisaties (zoals Gavi) die direct of indirect aan zijn Bill & Melinda Gates Foundation zijn gelinkt, allerlei vaccinatieprogramma’s op de arme bevolking loslaat. Soms met desastreuze gevolgen volgens de één, wat weer heftig wordt tegengesproken door anderen. DuckDuckGo-en op Bill Gates geeft dagenlang voer voor allerlei onfrisse theorieën en vreselijke complotten, van bevolkingreductieprogramma’s tot het chippen van mensen om “hun gezondheid te waarborgen”. Een mooie bloemlezing van wat Gates zijn foundation allemaal doet vind je hier. Wat er precies allemaal van waar is, is soms moeilijk te achterhalen, want mensen als Gates weten heel goed de narratief te sturen door de MSM naar hun hand te zetten door gerichte donaties te doen, of door simpelweg de media outlets op te kopen. Zo kopen ze dus letterlijk platforms die in de ogen van veel mensen nog steeds staan voor objectieve nieuwskanalen, maar die tegenwoordig niks meer zijn dan betaalde propagandaplatforms. Zo nam Amazon-baas en rijkste man ter wereld Jeff Bezos eerder de Washington Post over, naast een heleboel andere bedrijven. Ook is er een wildgroei aan allerlei ‘fact checking’ websites gekomen die niks anders doen dan beweringen van andere sites onderuit halen. Een ‘feiten’-kakafonie waar een normaal mens geen wijs meer uit kan.

Over Gates zal nog heel veel geschreven worden, ook hier, maar voor nu volstaat het om te wijzen op het feit dat iemand die niet opereert aan de hand van een (democratisch) mandaat dat hem gegeven is door een bevolking – zoals dat gebeurt met gekozen politici en gezagsdragers – hij zich wel erg veel permitteert en oneigenlijk veel macht heeft. Macht die normaal gesproken voorbehouden is aan regeringsleiders. En al deze macht van hem onttrekt zich aan ieder controlemechanisme wat normaliter in stelling staat om regeringsleiders te controleren en – zo nodig – af te zetten. In theorie, dan. Dit staat nog allemaal los van het feit dat Gates iemand is die zijn carrière maakte met software en geen expert is op het gebied van virologie of gezondheidszorg.

Naast Bill Gates is George Soros nu zo’n beetje de daddy als het gaat om inmenging op het politiek wereldtoneel. Met zijn ngo’s (non-governmental organisations) heeft hij een enorm lang track record als het gaat om inmenging in allerlei landen door het beïnvloeden van het maatschappelijke en politieke debat. Die man is een studie op zichzelf, maar recent heeft hij het meest van zich doen spreken door met zijn Open Society Foundation zich pal achter de Black Lives Matter (BLM) en Antifa beweging te scharen. Sterker nog, deze bewegingen zouden in zijn geheel uit zijn koker komen. Ook in Nederland zien we Soros terug als een van de financiers van Kick Out Zwarte Piet (KOZP) wat voorheen bekend stond als New Urban Collective (CTRL+F). Deze man en zijn ngo’s zijn verantwoordelijk voor inmenging in verschillende landen, waarbij de modus operandi neerkomt op het zaaien van tweedracht en het tegen elkaar ophitsen van de bevolking. Precies wat we nu ook in de Verenigde Staten zien.

Een recent onderzoek van het European Center for Law and Justice (ECLJ) bracht aan het licht dat er een belangenverstrengeling zou zijn tussen enerzijds rechters aan het Europese Hof van de Rechten van de Mens en anderzijds ngo’s die door Soros werden ondersteund. 22 van de 100 rechters zouden een sterke link hebben met de OSF of ngo’s zoals Amnesty International en Human Rights Watch. Ironisch genoeg is het ECLJ ook weer een ngo, maar duidelijk niet door meneer Soros gefinancierd. Dit soort sterke signalen van beïnvloeding van rechtspraak en belangenverstrengeling zijn reden genoeg om mensen als Soros en zijn organisaties goed tegen het licht te houden en wellicht te vervolgen voor ondermijning van het democratische proces. Het probleem is alleen dat beschuldigingen aan de man zijn adres vaak worden afgedaan als antisemitisme omdat hij van joodse komaf is. Een redelijke dooddoener want als iemand fout is doet afkomst daar niks aan af.

En zo kunnen we nog eindeloos doorgaan over lui als Marc Zuckerberg, Jack Ma, Warren Buffet en Jeff Bezos. Maar duidelijk is dat we deze groep mensen die op globale schaal opereren boven wet en regering, goed in de gaten moeten houden. Hun banden met regeringsleiders, internationale denktanks, invloed op de media en entertainmentindustrie en natuurlijk de grote multinationals zijn een bron van grote zorg. Als we geluk hebben doen ze geweldige dingen voor onze planeet, maar tot op heden zijn de signalen verontrustend. Parafraserend naar Bill Hicks: het is een virus met schoenen.